Cel życia

Na poziomie ludzkim Bóg byłby postrze­gany w sposób odległy, raczej bezosobowy, i chociaż byłoby to doświadczenie niebiańskiego szczęścia, związane z odczuciem ogromnej miłości, to nawet ta miłość miałaby w sobie coś odle­głego i bezosobowego. Byłaby podobna do doświad­czeń niektórych niechrześcijańskich mistyków, którzy czują, że są pociągani do błogiego do­świadczenia jedności z bytem wszechświata i zanurzeni we wszechogarniającej miłości, jednak to wszystko jest bezosobowe. Bardzo różni się od tego bliska zażyłość, która roz­wija się przez życie życiem nadprzyrodzonym. Jest to głęboki kontakt pomiędzy dwiema osobami: Bogiem i ludzkim duchem. Albo mówiąc do­kładniej, duch ludzki jest pociągany do udziału w życiu, które istnieje między trzema Osobami Trójcy Świętej: Ojcem, Synem i Duchem Świę­tym. W kontemplacji niechrześcijańskiej albo kosmicznej ma miejsce poczucie utraty toż­sa­mości przez rozpłynięcie się w ogromnej i cu­downej całości, natomiast w kontemplacji chrześ­cijańskiej istnieje osobowa relacja miłości. Rze­czywiście można to nazwać ukrytym zamie­szka­niem: Bóg żyje we mnie, a ja żyję w Bogu, jednak jest to dalekie od utraty tożsamości albo przytłoczenia majestatem Boga. Jego bliskość podkreśla znaczenie mojej wyraźnej odręb­ności i czyni mnie bardziej w pełni sobą.

W kontemplacji naturalnej poznajemy Boga w sposób bezosobowy jako miłującą moc da­jącą istnienie całemu stworzeniu; w kontemplacji nadprzyrodzonej poznajemy Go jako osobi­stego przyjaciela, a nawet jako oblubieńca naszej duszy. Kontemplacji naturalnej mogą dostąpić ci, którzy poszukują najwyższej rzeczywis­tości, lecz nie osiągnęli łaski wiary. Skoro tylko ten dar zostaje przyjęty, cała kontemplacja staje się nadprzyrodzona. Nie mamy wyboru między szczęściem naturalnym a nadprzyrodzonym: musimy albo wejść w osobiste życie Boga albo utracić Go zupełnie.

Celem życia jest więc coraz głębsze odnaj­dywanie Boga, aby uczestniczyć w Jego życiu na ziemi przez wiarę, nadzieję i miłość, a po śmierci dostąpić radości uczestniczenia w Jego szczęściu, które nigdy się nie skończy. U wielu ludzi to zbliżanie się do Boga odbywa się na drodze właściwego harmonijnego rozwoju na poziomie ludzkim: szczęśliwy dom rodzinny w dzieciństwie, staranne wykształcenie, aby zdo­być kwalifikacje do odpowiedniego zawodu; następnie szczęśliwe małżeństwo prowadzące do starości, której towarzyszy radość z miłości dzieci i wnuków, albo też spełnienie wynika­jące z poświęcenia Bogu w jakiejś formie życia zakonnego. Wszyscy chcielibyśmy, aby nasze ziemskie życie przebiegało spokojnie w swoim normalnym trybie, i nasze działanie w tym kierunku jest zupełnie właściwe i zgodne z wolą Bożą. Lecz jeśli sprawy układają się źle bez naszej własnej winy, a jeszcze więcej zmar­twień przytrafia się nam z naszej winy, wtedy łatwo popadamy w depresję, zniechęcenie, a nawet poddajemy się rozpaczy.

Jednak nasze z ziemskiego punktu wi­dze­nia nieudane życie niekoniecznie oznacza porażkę w oczach Boga. Jeżeli naszą reakcją na grzechy jest prawdziwa skrucha i gdy z pokorą akce­ptu­jemy konsekwencje naszych błędów i niepowo­dzeń, a we wszystkim zdajemy się na wolę Boga ciągle się modląc, to chociaż nasze życie może być nieudane na poziomie ludzkim, jest sukce­sem w oczach Boga, ponieważ wszystko to spowodowało rozwój życia Bożego w naszej duszy. Zbliżyliśmy się do Boga trzymając się blisko Niego we wszystkich nieszczęściach, i tę bliskość z Bogiem zabieramy ze sobą do nieba, kiedy wszystkie nasze ziemskie problemy się kończą. Udanym życiem jest takie życie, które zapewnia szczęście w niebie, a niebiańską szczę­śliwość łatwiej zdobyć przez znoszenie cier­pie­nia z miłości do Boga niż przez czerpanie ra­dości z ziemskich sukcesów.

***

Tekst jest fragmentem książki Medytacja dla współczesnych mężczyzn i kobiet, która ukazała się nakładem wydawnictwa Flos Carmeli.