Cel życia

Jedną z cech wiary jest to, że daje ona pew­ność, że Bóg istnieje i że naszym obowiąz­kiem jest Mu służyć. Można się dziwić, jak to mo­żliwe, że ludzie wyznający różne religie mogą mieć różne, nawet przeciwstawne przeko­nania, a jednak mogą mieć taką samą pewność, że ich wiara jest prawdziwa. Jednak faktem jest, że gdziekolwiek jest prawdziwa wiara, tam jest wiara w osobowego Boga i że naszym obowią­zkiem jest Mu służyć. Sprzeczności powstają ze sposobu rozumowania ludzkiego umysłu two­rzącego doktryny religijne, które nie zostały objawione przez Boga.

Każda prawdziwa wiara nadaje cel życiu, jednak wiara chrześcijańska przedstawia ten cel bardzo jasno. Ukazuje ona, że Bóg ma kró­le­stwo, które nie jest z tego świata, i że daje nam pewien czas życia na ziemi, abyśmy z Jego po­mocą przygotowali się do życia w Jego kró­le­stwie. Robimy to, trwając przy Bogu w mo­dli­twie i przez posłuszeństwo Jego woli. W ten sposób Jego boskie życie w nas rozwija się. Można rzeczywiście powiedzieć, że celem życia na ziemi jest rozwijanie w nas Bożego życia, inaczej mówiąc, życie życiem nadprzyro­dzo­nym. Co dokładnie rozumiemy przez życie nad­przyrodzone? Wymaga to pewnego wyja­śnienia.

Gdyby Bóg stworzył nas jako istoty ludzkie nie zapraszając nas do udziału w swoim życiu, nasze ludzkie szczęście polegałoby na rozwi­janiu ludzkich możliwości do maksimum, szcze­gólnie zdolności kontemplacji, tak że mogli­byśmy cieszyć się Bogiem widocznym w Jego stworzeniach. Nie moglibyśmy widzieć samego Boga w Jego osobie, lecz bylibyśmy zdolni do wnikania w wewnętrzne piękno wszechświata i doświadczać miłości Boga, która go napełnia, w sposób niedostępny dla nas w naszym obec­nym grzesznym stanie. To szczęście mogli­byśmy osiągnąć własnym wysiłkiem. Byłoby to nasze ludzkie szczęście; odpowiednia i satysfa­kcjo­nu­jąca nagroda za dobrze przeżyte ludzkie życie. Lecz Bóg postanowił, aby nie pozostawiać nas jedynie na ludzkiej płaszczyźnie egzystencji. Zdecydował, że zaprosi nas do udziału w Jego własnym życiu i radowania się Jego własnym szczęściem. Aby to było możliwe, ubogacił naszą duszę pewną boską cechą, którą nazywamy łaską uświęcającą, uzdalniającą nas do życia w bos­kim wymiarze, która po śmierci pozwoli nam wejść do radości Boga, jaką jest On sam. Ta łaska uświęcająca przychodzi z łaską wiary, obej­mu­jąc żal za grzechy i zwrócenie się do Boga z mi­łością.