Twój brak to nadmiar

Wszystko mamy

Ostatnimi czasy modne jest hasło: „Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy”. Rzeczywistość przeczy temu sloganowi. Ludzie zdolni kupować nie tylko w sklepach, ale też same sklepy, nie wyglądają na szczęśliwszych od innych. Zasadniczo też szczęścia nie deklarują, w odróżnieniu od ludzi, którzy świadomie wybrali duchowe ubóstwo, czyli dystans do tego, co się posiada – gotowość rezygnacji z „majętności wielu”, gdy pojawi się takie wezwanie. Bogaty młodzieniec z Ewangelii najwyraźniej takiej rezerwy nie miał. Gdy Jezus go wezwał, nie potrafił zrezygnować z rzeczy materialnych, które, jak sądził, dają mu radość. „Odszedł smutny”.

Co ma jednak zrobić człowiek, który odpowiada, także finansowo, za innych – na przykład za swoje dzieci czy małżonka? Albo właściciel dużej firmy, biznesmen, ktoś piastujący wysokie stanowisko? Jak żyć, żeby to życie było służbą Bogu, a nie mamonie? Wielu ludzi podejmuje decyzję o regularnym przeznaczaniu niebagatelnej części swoich dochodów na potrzeby Kościoła, na przykład związane z ewangelizacją. Często jest to dziesięcina, czyli dziesiąta część. To forma deklaracji złożonej Bogu: wszystko, co mam, jest Twoje, ufam Ci.

Andrzej z Rybnika z żoną Kasią postanowili płacić dziesięcinę 7 lat temu. – Miałem pod to grunt – opowiada Andrzej. – Po studiach nie mogłem znaleźć pracy. Mieszkaliśmy z bratem w wynajmowanym mieszkaniu i mieliśmy bardzo niskie środki finansowe. W przeliczeniu na osobę wychodziło po 10 zł na dzień. Jedliśmy ryż ze śmietaną czy z cukrem i… doświadczaliśmy nieustannej opieki Pana Boga. Kiedy brakowało nam na rzeczy naprawdę potrzebne, na przykład na bilet miesięczny, nagle pojawiała się okazja, żeby zarobić. Dostawaliśmy wtedy takie kwoty, które były nam potrzebne. Już wtedy chciałem płacić dziesięcinę z tych moich opłakanych dochodów – śmieje się. Cóż, skoro Bóg troszczy się o człowieka, to przecież człowiek już nie musi tego robić. – Od tamtej pory nigdy, przenigdy nie zabrakło nam na nic. Wręcz przeciwnie, dostajemy tyle, że możemy dzielić się z innymi. Po tych latach zauważam, że dziesięcina nie jest już dla mnie obowiązkiem, ale stanowi pewien rodzaj radości. Daje wolność, świadomość, że nie musimy wszystkiego mieć aż do ostatniej złotówki – zapewnia Andrzej.

Rada dla każdego

Jedno jest pewne: żaden uczeń Chrystusa nie może służyć mamonie. Każdy jest wezwany do radykalnego potraktowania Ewangelii, choć może ono przybrać różne formy. W każdej z nich jest możliwa realizacja ubóstwa duchowego. Ewangeliczny sposób życia może być inspiracją dla osób realizujących różną drogę powołania. Brat Cyprian, benedyktyn, ma propozycję zaczerpniętą ze zwyczaju panującego w klasztorze. – Na początku Wielkiego Postu robi się takie wietrzenie szafy, szuflad. Przegląda się wszystkie swoje rzeczy i jeśli przez ostatni rok się ich nie używało, to się je wystawia, oddaje do dyspozycji innych. Bo skoro ja przez rok tego nie używałem, to znaczy, że mogę się bez tego obejść. Ten zabieg uświadamia, ile rzeczy mamy niepotrzebnych i bez jak wielu rzeczy możemy się obejść. Myślę, że taki zwyczaj byłby dobry dla każdego – mówi, zaznaczając, że nie trzeba nie wiadomo czego się pozbywać. Chodzi o zwyczajne uświadomienie sobie, że mamy za dużo. – Wchodzimy do sklepów i ciągle dajemy się wkręcić, że coś jest konieczne do życia, a tak naprawdę okazuje się zbyteczne, niepotrzebne. Kupujemy, wyrzucamy. A w kuchni! Z ilu garnków czy narzędzi korzystamy, a ile ich mamy? – pyta retorycznie zakonnik.

Przesyt i nadmiar objawia się w bogatych społeczeństwach choćby w pladze otyłości – a i tam panuje nienasycenie i brak miary. Spokój i spełnienie znajdują tylko ci, którzy prawa właścicielskie do mienia zwanego „swoim” przyznają Bogu. „Czy brak wam było czego, kiedy was posyłałem bez trzosa, bez torby i bez sandałów? Oni odpowiedzieli: Niczego” – zapisał ewangelista Łukasz. Niczego – ot, paradoks. Nie możemy służyć mamonie, bo mamona ma służyć nam. A to jest możliwe tylko wtedy, gdy my służymy Bogu.