Listy z Kenii

...dokończenie z poprzedniej strony

Teraz jedynie pozwólcie trochę dłużej o ostatniej tygodniowej wyprawie, która przytrafiła się w lipcu. Część z Was zna ją z listu wolontariuszki Ewy – bratanicy ks. Henryka. Otóż tenże Father Henry Juszczyk, którego nazwisko stanowi nie lada wyzwanie dla lokalnych komentatorów, po 8 latach pracy w Bosco Boys - szkole dla dzieci ze slumsow Nairobi, zmienił miejsce swojej misji na półpustynne Korr. Tylko nie próbujcie tego znaleźć na mapie, bo najwyżej znajdziecie Horr, a to nie to samo. Dość powiedzieć, że jest to miejsce w północno-wschodniej Kenii, jakieś 200 km od jez. Turkana, pomiędzy miastami Marsabit i Isiolo, przy takim wielkim białym kamieniu, jakby się ktoś Was kiedyś pytał. Korr jest ważnym miejscem dla salezjanów w Kenii, gdyż był on faktycznie ich pierwszą placówką misyjną w tymże kraju. Ks. Henryk zaprosił nas (3 wolontariuszy z Polski, 1 z USA i jednego z Indii), abyśmy mu towarzyszyli w przenosinach. Popędziliśmy więc Land Roverem przez piaszczyste drogi pustynnej diecezji Marsabit do wysuszonej słońcem ziemi obiecanej naszemu misjonarzowi.

Po drodze, na której złapaliśmy dwie gumy i ścigaliśmy się ze strusiami (powaga - 80 na budziku, a te skubane tylko się śmieją) osiągnęliśmy upragnione miejsce. Przywitała nas zima, a dokładniej pora deszczowa, a dokładniej to padało w kwietniu, bo pada tam tylko dwa razy w roku, choć niekoniecznie. Było i tak, że przez trzy lata nie było ani kropli deszczu. Zapamiętane z lekcji geografii w szkole podstawowej rzeki okresowe przybrały tu realne kształty wyschniętych, żwirowych koryt. Podobno wystarczy kilka godzin deszczu i zamieniają się w rwące potoki. Hmm, trudno uwierzyć, ale taka prawda. Mimo, że to pustynia, wodę można znaleźć tam nawet kilka metrów pod ziemia. Przy wydrążonych w skalistym podłożu przez rząd i organizacje humanitarne studniach koncentruje się poranne życie tubylców.. To tutaj można spotkać okolicznych mieszkańców pojących swoje stada owiec, kóz i wielbłądów.

“ - Prawdziwa Afryka” - że zacytuję ks. Rafałko z kultowego dziś filmu “Kikomeko” – czyli o słoniu, który jeździł koleją. Ludzie poubierani, a raczej powinienem powiedzieć porozbierani, w tradycyjne stroje topless z kocykami masajskimi “shuka” i mnóstwem kolorowych koralików; piątka kompletnie nagich mężczyzn podających sobie wiaderka z woda w huczącej od ich rytmicznego śpiewu studni. To jest Afryka Sienkiewicza Henryka.

Ludzie ci nie są bynajmniej Masajami, choć od nich to chyba zaczerpnęli kulturę (aczkolwiek nie jestem pewny). Samburu i Rendile, bo o tych plemionach mowa mają niemalże identyczne zwyczaje i kompletnie różne języki. Wielu z nich nie zna nawet powszechnego w Kenii kiswahili, dlatego Msze są tłumaczone symultanicznie na ich narzecza przez miejscowych katechetów.

Niestety musze już kończyć bo zbliża się pora wyjazdu. Za bardzo odwlekałem pisanie tego listu i teraz trzeba zabierać zabawki i przenosić się na swoje podwórko. Chciałbym Wam podziękować za wsparcie i życzliwość. Czasami dopiero na odległość można się przekonać ile dobrej energii siedzi w ludziach. Po niektórych nawet się nie spodziewałem. Po prostu fantazja.

Wyjeżdżając do Afryki trochę się obawiałem, nawet więcej niż trochę. Teraz już wiem, że pan Bóg miał dla mnie całkiem atrakcyjny plan. Bo On już taki jest, że Jego plany, choć niezrozumiałe dla nas są z definicji dobre. Czasem może o tym dowiemy się dopiero na tamtym świecie. Wiem, że wielu z Was nie wierzy w Boga, ale ja jestem pewien, że On wierzy w nas. Być może niektórzy z Was pomyślą, że mi odbiło i może będą blisko prawdy. Wiara jest dla pozytywnie szurniętych.

JW23 zakończył swoją misje i “zbliża się w pokorze i niskości swej”.

Adam Dziadak MWDB