Księża na… rekolekcje

Rok Kapłański jest zaproszeniem do modlitwy za kapłanów i z kapłanami. Już w grudniu 2007 roku Kongregacja ds. Duchowieństwa wystosowała list, który propaguje szczególną formę modlitwy za księży. Chodzi o adorację eucharystyczną w duchu wynagrodzenia i uświęcenia duchowieństwa oraz duchowe macierzyństwo, które konsekrowane lub świeckie kobiety mogą podjąć wobec kapłanów. To, że kapłani potrzebują takiej modlitwy, pokazał wymownie Jan Paweł II. Od 1994 roku w sercu Watykanu powstał mały klasztor poświęcony Matce Kościoła. Wspólnota sióstr kontemplacyjnych (co 5 lat inna) modli się tam nieustannie w intencjach Ojca Świętego. Owoce kapłańskiej posługi nigdy nie są zasługą samego kapłana, są zawsze w jakiejś mierze skutkiem modlitwy i poświęcenia innych. Jako moje osobiste motto na ten rok wybrałbym słowa Jezusa skierowane do św. Piotra: „Szymonie, Szymonie! Oto szatan domagał się, aby was przesiać jak pszenicę. Ja jednak prosiłem za tobą, aby nie ustała twoja wiara. Ty natomiast, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci” (Łk 22,31–32).

Sonda
Jakich księży dziś potrzeba?
***
Jan Grosfeld, profesor UKSW w Instytucie Politologii, publicysta, tłumacz: - Czymś najważniejszym dla księdza jest osobiste doświadczenie wiary: to znaczy własnej słabości i miłości Boga właśnie do tego „słabego”. Taki prezbiter będzie mógł wyzbywać się postawy paternalistycznej wobec świeckich, unikać postaw moralizatorskich, będzie przyciągał szczerością i prostotą. Te dwie cechy są nieodłączne od właściwie pojmowanej formacji i życia duchowego. Wszystko inne, jak np. wiedza czy nowoczesność albo „nieskalaność” czy „postawy harcerskie”, wskazują raczej na zasługi osoby księdza niż na Boga. I jeszcze jedno: posłuszeństwo wobec przełożonych, ale nie z lęku, niewolnicze, lecz rodzące się w walce z Bogiem (i ludźmi). Do tego wszystkiego jest potrzebne istnienie jakiejś wspólnoty, w której ksiądz może być sobą.

Paweł Milcarek, dyrektor Programu II Polskiego Radia: - Nie mam zamiaru wymyślać ideału, bo to jałowe zajęcie – a prawdziwy i niedościgniony wzór już istnieje i został opisany w Ewangelii. Ale na pytanie o księży, których by się chciało mieć za duszpasterzy, odpowiem taką quasi-litanią: tak dzielnych w pokornym napominaniu jak bł. ks. Findysz, pilnujący trwałości małżeństw; tak zaangażowanych w sprawy narodowe jak ks. Popiełuszko (no comment); tak roztropnych spowiedników jak ks. Sopoćko, „odkrywca” św. Faustyny; tak ofiarnych w udostępnianiu wiernym starej mądrości jak ks. Bełch, w warunkach emigracyjnych wykonawca polskiego wydania „Summy Teologii” Akwinaty; tak celnych kaznodziejów jak ks. Bozowski z warszawskiego kościoła wizytek... Tacy księża byli, tacy są – chciałoby się, żeby właśnie oni byli natchnieniem w edukacji seminaryjnej. W Roku Kapłańskim, po pierwsze, poproszę moje dzieci, aby każde modliło się codziennie za jednego z księży naszej parafii, a w modlitwie rodzinnej będzie wracała intencja „o świętych księży”; po drugie, w trakcie konferencji głoszonych raz w miesiącu w naszej parafii będę mówił o świętych kapłanach, ze św. Janem Vianneyem na czele.

Dorota Gawryluk, dziennikarka telewizyjna: - Dzisiaj potrzeba księży zaangażowanych w życie parafii, a zwłaszcza w życie młodych ludzi. Księży, którzy będą znali ich problemy i będą umieli o nich rozmawiać. Jeśli staną się autorytetami, młodzi nie będą musieli szukać wzorców gdzie indziej, na przykład w mediach. Dobry duszpasterz będzie też umiał zmobilizować swoich parafian do pomocy tym, którzy jej najbardziej potrzebują. Sprawić, że Kościół stanie się miejscem, w którym wspólnota się wspiera. Ksiądz nie powinien bać się krytyki, zwłaszcza tej medialnej. Dobro wytrzyma każdą krytykę. W Roku Kapłańskim chciałabym wspierać księży modlitwą. Czasem mogłoby się wydawać, że skoro mają oni bliski kontakt z Bogiem, to nie potrzebują wsparcia. Nic bardziej mylnego. Właśnie dlatego są bardziej narażeni na pokusy i potrzeba im siły, którą daje modlitwa.