Ahmadijja: Wizje Mirzy Qadianiego

W 150 krajach
W 1900 r. Ahmadijja została uznana oficjalnie przez władze brytyjskie w Indiach. Po śmierci swego założyciela (zmarł w 1908 r. na cholerę), w 1914 podzieliła się na dwa skrzydła: mniejszościowe, z siedzibą w Lahaur, i większościowe - bliższe nauce założyciela – z ośrodkiem w Kadijanie, później w Rabwah. Dzięki ożywionej działalności misjonarskiej Ahmadijja rozszerzyła się na Persję, Afganistan i państwa arabskie, znajdując też zwolenników w zachodniej i wschodniej Afryce, Ameryce Północnej (głównie Chicago) i Europie (zwłaszcza w Wielkiej Brytanii). Do jej popularności w Europie i USA przyczynia się zakaz szerzenia wiary siłą (dżihad).
Sekta wydaje tygodniki i miesięczniki w 120 językach. M.in. od 1902 wydaje w języku angielskim pismo "Review of Religions". W Londynie powstał satelitarny program telewizyjny "Muslim Television Ahmadiyya". "Radio Ahmadijja" od stycznia 1994 r. nadaje programy w językach urdu, angielskim, bengali i rosyjskim.
Ruch Ahmadijja głosi, że reformuje islam poprzez powrót do jego korzeni. Propaguje rozpowszechnianie pokoju na świecie pod patronatem islamu. Każdy, kto pragnie odnowić swoje życie i stać się członkiem tego ruchu, powinien przejść inicjację, bai'at, która dla muzułmanina jest odnowieniem wiary, a dla pozostałych oznacza przyjęcie islamu.
Obecnie przywódcą ruchu jest Asghar Hameed – piąty następca Ghulama Qadianiego.
Sześćdziesiąt kilometrów od Londynu istnieje od 1924 roku wioska ahmadijjczyków – Islamabad. Co roku odbywają się tam spotkania członków ruchu, zwane w języku urdu "Dżalsa Salana". Liczący niewiele ponad 50 stałych mieszkańców Islamabad wypełnia się wówczas tłumem pielgrzymów, dla których wznoszone są wcześniej namioty. Konferencja trwa 3 dni, których czas wypełniony jest wykładami, wspólną modlitwą i rozmowami. W ostatnim dniu spotkania przyjmowani są nowi członkowie.
Poza działalnością misyjną Ahmadijja zajmuje się wznoszeniem meczetów, budową szpitali i szkół. Przez ponad stuletni okres działalności ruchu inicjację przeszło 10 milionów ludzi na całym świecie. Najliczniejsze grupy ahmadijjczyków działają w Indiach, Pakistanie oraz niektórych państwach afrykańskich; łącznie w około 150 krajach. W Polsce misja Ahmadijja została założona w Warszawie ponad 50 lat temu; dziś liczy 25 członków. Na jej czele stoi imam Mahmud Taha Żuk. Ahmadijczycy opublikowali w Polsce m.in. tłumaczenie Koranu ("Święty Koran. Tekst arabski i tłumaczenie polskie"; wydany pod patronatem Hazrat Mirza Tahir Ahmad, 1990. Islam International Publications Ltd.).

Zakaz wstępu do Mekki
Przez większość teologów islamskich członkowie Ahmadijja są uważani za heretyków i nie mają prawa wstępu do świątyni w Mekce.
Oto zasadnicze różnice pomiędzy Islamem a ruchem Ahmadijja:
1. Ahmadijja odrzuca koncepcję zakończenia się proroctwa na Proroku Muhammadzie (Mahomecie).
2. Ahmadijja twierdzi że Mirza Ghulam Qadiani był prorokiem, drugim pojawieniem się Muhammada i obiecanym Mesjaszem.
3. Ahmadijja twierdzi, że pisma Mirzy Ghulama Qadiani są na tym samym poziomie jak Koran, Biblia i Tora.
4. Ahmadijja odrzuca Hadisy (Tradycje Proroka) i propaguje własną interpretację Koranu.
5. Ahmadijja naucza, że Jezus został ukrzyżowany, zdjęty z krzyża żywy, po czym uciekł do Kaszmiru (Indii) gdzie żył jeszcze 86 lat, a później zmarł i jest tam pochowany.
6. Ahmadijja uważa wszystkich muzułmanów (tych którzy wyznają Islam i nie akceptują ich przywódcy) za niewiernych.
7. Ahmadijja uważa miasta Qadian (w Indiach) i Rabwah (w Pakistanie) za równie święte jak Mekka i Medyna. Qadiani powinni odbywać hadż (pielgrzymkę) poprzez uczestniczenie w corocznym zjeździe zamiast odwiedzać Mekkę.
8. Ahmadijja utrzymuje że Meczet Mirzy w Qadianie jest "Masdzid Al-Aqsa" (Świętym meczetem w Jerozolimie).