List do Kościoła w Koryncie

XVII. 1. Naśladujcie również i tych, którzy wędrując w skórach kozich i owczych, zapowiadali przyjście Chrystusa. Myślimy tu o prorokach: Eliaszu i Elizeuszu, a także o Ezechielu, a oprócz nich również o innych sławnych mężach.
2. Wielka była sława Abrahama. Nazywany był przyjacielem Boga, a patrząc w chwałę Bożą rzekł z całą pokorą: „Jestem pyłem i prochem”.
3. A i o Hiobie tak napisano: „Hiob był sprawiedliwy i nieskazitelny, prawdomówny, bogobojny i unikający zła”.
4. On sam jednak siebie oskarża mówiąc: „Nikt nie jest czysty od zmazy, choćby nawet żył tylko dzień jeden”.
5. Mojżesz został nazwany „Wiernym sługą w całym domu Pana” i przez jego ręce Bóg pokarał Egipt okrutnymi plagami. Ale i on, choć dana mu była wielka chwała, nie mówił wyniośle i gdy otrzymał wyrocznię krzaka, powiedział przecież: „Kim jestem ja, że mnie posyłasz? Mam głos słaby i język ociężały”. I jeszcze: „Jestem jak para unosząca się z garnka”.
XVIII. 1. Co zaś powiemy o przesławnym Dawidzie? O nim to rzekł Bóg: „Znalazłem człowieka po mej myśli, Dawida, syna Jessego, i namaściłem go w miłosierdziu wiecznym”.
2. On jednak sam mówi do Boga: „Zmiłuj się nade mną. Boże, w swojej łaskawości, w ogromie miłosierdzia swego wymaż moją nieprawość.
3. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego. Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną.
4. Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co jest złe przed Tobą, tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku i prawym w swoim osądzie.
5. Oto zrodzony jestem w przewinieniu i w grzechu poczęła mnie matka.
6. Oto masz upodobanie w ukrytej prawdzie, naucz mnie tajników mądrości.
7. Pokrzep mnie hizopem, a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
8. Spraw, bym usłyszał radość i wesele: niech się radują kości, któreś skruszył.
9. Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia.
10. Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mej piersi ducha prawego.
11. Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
12. Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem, który by mną kierował.
13. Będę nieprawych uczyć dróg Twoich i nawrócą się do Ciebie grzesznicy.
14. Od krwi uwolnij mnie. Boże, Boże, mój Zbawco.
15. Niech mój język sławi Twoją sprawiedliwość. Otwórz moje wargi, Panie, a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
16. Gdybyś chciał ofiary, złożyłbym ją. Ty nie masz upodobania w całopaleniach.
17. Ofiarą dla Boga duch skruszony, sercem pokornym i skruszonym Bóg nie pogardzi.”
XIX. 1. Tylu ich było tak wielkich i świętych w pokorze i tak poddanych w posłuszeństwie, że uczynili oni lepszymi nie tylko nas, ale i minione już pokolenia, wszystkich, którzy przyjęli słowa Boże w bojaźni i w prawdzie.