Bóg to dobry temat

Jak się choruje na misjach?

Chyba inaczej choruje się biednemu mieszkańcowi wioski, a inaczej misjonarzowi. My mamy jakieś zaplecze szpitalne i odbywa się to z poczuciem bezpieczeństwa. Obojętnie czy malaria, czy dur – wiemy, że dostaniemy odpowiednio szybko właściwe leki. Ale mamy wyrzuty sumienia, że odbywa się to od ręki, a wielu mieszkańców wioski nie ma do tego dostępu. To budzi jednak konflikt sumienia. Aczkolwiek usłyszałam stwierdzenie, że dobry misjonarz to żywy misjonarz...

Mamy świadomość w Polsce, jak wyglądają misje?

Myślę, że brakuje nam szerszego spojrzenia na Kościół, ale i hojności, jeżeli chodzi o dary zarówno materialne, jak i duchowe. Może wynika to z braku mówienia o misjach w mediach czy nawet braku kół misyjnych. Uświadamiania, że misje są, że borykamy się z konkretnymi problemami. Na pewno w imieniu wszystkich misjonarzy mogę powiedzieć, że potrzebujemy zaplecza modlitewnego.

Są kryzysy?

Trudno, żeby nie było. Różnice mentalności, inne przeżywanie wiary, widzenie Kościoła. Nawet do tego stopnia, że ciągle jesteśmy widziane jako białe i bogate, i że trzeba nas jak najbardziej „wycisnąć” finansowo. Nie wszyscy widzą, że coś poświęcamy z siebie. Mimo że żyjemy tak jak oni, skromnie, to i tak nieraz przewyższa to standard mieszkania niejednego miejscowego. Bycie oszukanym czy okradzionym to nasz chleb powszedni. Zawyżona cena, a nawet obowiązek płacenia rządowi za możliwość pracy, nawet jeżeli pracujemy tam za darmo!

Kościół dynamiczny?

Świeżość i głód wiary. Można od nich zaczerpnąć jej iskrę. U nas a to figura za duża, a to kwiaty nie z tej strony. A tam Bóg to temat do rozmowy zawsze i wszędzie – w domu, sklepie, na ulicy, w kawiarni.

Siostra po pobycie w Polsce wraca do Tanzanii. Do pracy czy do domu?

Zdecydowanie do siebie. To już trochę mój dom – pamiętam i tęsknię. Nawet zauważyła to moja mama, że mówię, że wracam „do siebie”.