Uczcie, nie obrażajcie

Pytanie uczniów, czy wkrótce, zsyłając Ducha Świętego, przywróci królestwo Izraela znajduje więc w wywodach Pawła dokładniejsze wyjaśnienie. Jezu został królem nieba i ziemi. Odnawianie królestwa Izraela nie ma z tej perspektywy sensu. Było cofaniem się w panowaniu Jezusa nad całym światem.

My, chrześcijanie XXI wieku może już przyzwyczailiśmy się do myśli, że mamy w niebie tak wielkiego Orędownika. Dla pogan musiało to być jednak coś niesamowitego. Ten, który był jednym z nas, ten który był przyjacielem naszych przyjaciół, a którego ludzie zabili, objął teraz w niebie boską władzę. Mamy niesamowitego sojusznika. Nie jesteśmy zdani na kaprysy bogów. Nie trzeba zaskarbiać sobie ich przychylności  obrzędami i ofiarami, których zresztą skuteczności nigdy nie można być pewnym. Również Żydzi zyskiwali zupełnie inny przystęp do Boga. Schodził On ze swego piedestału niedostępności, z dalekiego nieba które było dla absolutnych wybrańców, wychodził z niedostępnego dla zwykłych śmiertelników Świętego Świętych (miejsca w świątyni, do którego tylko raz do roku wchodził arcykapłan), a stawał się prawdziwym – jak to wieszczył prorok – „Bogiem z nimi”…

W tekście czytania zwracają jeszcze uwagę dwie mniej istotne myśli:

• Jezus jest głową Kościoła. Jak ciało słucha głowy, tak Kościół powinien słuchać Jezusa. Ale też jak ciało jest bliskie głowie, tak Kościół jest bliski Chrystusowi. Temu, któremu wszystko zostało oddane we władanie.
   
• Paweł prosi o mądrość dla Efezjan, aby coraz lepiej i głębiej poznawali Boże dzieła. Mają wiedzieć, czym jest nadzieja do której ich wzywa. Mają odkryć, jakim bogactwem zostali obdarowani. Mają zobaczyć, jak mocny jest ten, któremu zaufali. Można by powiedzieć: zaraz zaraz, przecież oni uwierzyli Jezusowi, więc pewnie to wiedzą. Ale prawda jest taka, że niekoniecznie. Dziś na pewno wielu chrześcijan jakby tego nie widziało. Jakby zapominamy o czekającym nas niebie zaciekle walcząc o doczesność. Często zazdrościmy niewierzącym ich bogactw. Czasem nawet możliwości pogrzeszenia. Jakby zapominamy, że mamy w niebie najprawdziwsze skarby. I trwożymy się porażkami zapominając, że jesteśmy po stronie Zwycięzcy. Modlitwa św. Pawła o głębsze zrozumienie konsekwencji, że nasz Zbawiciel jest Panem nieba i ziemi jest ciągle aktualna.
   

3. Kontekst Ewangelii Mt 28,16-20

Czytany tej niedzieli fragment Ewangelii św. Mateusza to jej zakończenie. I można powiedzieć, zwieńczenie. Ten etap przygody Apostołów z Jezusem się kończy.  Teraz czeka ich wielka misja.

Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami:

„Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

4. Warto zauważyć

Zaraz zaraz.... Przecież tu nie ma mowy o wniebowstąpieniu Jezusa! No właśnie. Trzy pierwsze zdanie, to krótkie streszczenie tego wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu tych 40 dni od zmartwychwstania. Czyli ukazywanie się Jezusa uczniom (bo wcześniej jest tylko mowa o spotkaniu z niewiastami), o radości jaka temu towarzyszyła i o zwątpieniu niektórych z nich (echo postawy Tomasza?). Jest rozesłanie Apostołów i obietnica. Na tym się kończy. Na dodatek gdzieś na górze w Galilei,  a nie w pobliżu Jerozolimy, gdzie miało mieć miejsce wniebowstąpienie.  Więc jak?

Ano o fakcie wniebowstąpienia nic nie ma. Ale jest potwierdzenie prawdy teologicznej, które to wydarzenie ze sobą niesie: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” – mówi Jezus. Wniebowstąpienie Jezusa było Jego intronizacją. Jest – jak to ujął św. Piotr w swojej pierwszej mowie w Dziejach Apostolskich – ustanowieniem Go „Panem i Mesjaszem”. Nie na ziemi, w odnowionym królestwie Izraela, ale w niebie. Prawda o wniebowstąpieniu Jezusa i Jego królowaniu zostaje tu więc ujęta w nieco mniej spektakularny sposób.