Żyć dla Boga

Na ulicach naszych miast spotykamy osoby ubrane w zakonne habity, które różnią się kolorem i krojem. To ci, którzy bądź już złożyli śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa, bądź do nich się przygotowują.

Habit jest dla zakonnika tym samym, czym mundur dla żołnierza. Po nim można określić przynależność do konkretnego instytutu życia zakonnego (popularnie nazywanego zakonem), gdyż zakony różnią się od siebie nie tylko regułą, charyzmatem, lecz także strojem duchownym. Według danych, w Polsce jest około 50 męskich instytutów życia zakonnego (zakonów). Czy w tej różnorodności można mówić o jakimś wspólnym dla wszystkich zakonników celu? Istotą życia zakonnego jest działalność religijna na płaszczyźnie duchowej. Każda wspólnota zakonna ma oddawać Bogu cześć, służyć Kościołowi i prowadzić swych członków do doskonałości.

To jest cel każdej wspólnoty zakonnej.

Poza celem ogólnym istnieje wielkie zróżnicowanie celów szczegółowych, zwanych inaczej charyzmatami, które wpływają na organizację wewnętrzną wspólnoty zakonnej, sposób pracy i metody działania. W adhortacji Vita consecrata rozróżniono instytuty zakonne oddane całkowicie kontemplacji i instytuty zakonne oddane dziełom apostolskim.

Z dala od zgiełku świata
Od pierwszych stuleci istnienia Kościoła powstawały wspólnoty i rozwijały się formy życia pustelniczego, w których mnisi pragnęli całe życie i działanie skupić na kontemplacji Boga. I dziś nie brak wspólnot mnichów, pustelników i zakonników oddanych kontemplacji, którzy odsunięci od zgiełku świata, szukają Boga. Do takich zakonów należą m. in. benedyktyni, kameduli, karmelici i karmelici bosi. Życie wewnętrzne, połączone z pracą fizyczną, osobistą ascezą i rozważaniem Słowa Bożego, a także wspólna liturgia, zbliża ich do Boga.

Benedyktyni w swych ślubach zobowiązują się do przyjęcia monastycznego stylu życia, czystości, posłuszeństwa zgodnego z regułą i stałości miejsca zamieszkania. Każdy mnich składając śluby, wiąże się na całe życie z konkretną wspólnotą, traktowaną jako „szkoła służby Pańskiej”. W jej ramach samotność i wzajemna więź z braćmi są jednakowo ważne.

Życie pustelnicze kamedułów jest nastawione na zjednoczenie z Bogiem w ustawicznej modlitwie i kontemplacji. Dlatego w eremie jest bardzo dużo modlitwy, zarówno indywidualnej, jak i wspólnotowej. Rozpoczynają dzień o godzinie 3.30 brewiarzową modlitwą godziny czytań. Przed Mszą świętą, która jest odprawiana o godzinie 6.00, odmawiają Anioł Pański, odbywa się czytanie duchowne i jutrznia. Po Mszy świętej dalej trwa modlitewna obecność przed Bogiem: modlitwy brewiarzowe (przedpołudniowe), Różaniec i dopiero o godzinie 7.30 śniadanie. Po śniadaniu do południa jest czas na pracę fizyczną. Za piętnaście dwunasta mnisi ponownie zbierają się na modlitwy brewiarzowe (południowe), a o 12.00 odmawiają Anioł Pański. O godzinie 14.00 przychodzi czas na brewiarzową modlitwę popołudniową, po której zakonnicy wracają do swojej pracy. O 17.00 jedzą kolację, po której przychodzi czas na czytanie duchowne, nieszpory i litanię. Dzień kończy brewiarzowa modlitwa (kompleta), odmawiana o godzinie 19.15. O 21.00 mnisi udają się na wieczorny spoczynek. Wszystko po to, aby być zjednoczonym z Bogiem w modlitwie i kontemplacji.