Całkowicie dla Boga i dla człowieka

• Papież o życiu konsekrowanym - adhortacja apostolska "Vita consecrata" (.doc 560 kB)
• Formy życia konsekrowanego
• Słowniczek terminów
• Lista zgromadzeń obecnych w Polsce
• Trochę statystyki
• Przykładowy porządek dnia w klasztorze zamkniętym
• Opinie
• Wywiad z siostrą zakonną
• Raport o zakonnikach

Ks. Roman Kempny
Istota życia konsekrowanego polega na naśladowaniu Chrystusa na drodze rad ewangelicznych, czyli przez życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Co prawda wszyscy wierni są wezwani do naśladowania Chrystusa, jednak osoby konsekrowane są powołane do szczególnej zażyłości z Jezusem i oddania się Mu w sposób "niepodzielny" - podkreśla Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji apostolskiej "Vita consecrata" z 1996 r., będącej aktualnie podstawowym dokumentem dotyczącym życia konsekrowanego. Żyjąc w posłuszeństwie, niczego nie posiadając na własność i zachowując czystość, osoby konsekrowane przyjmują najbardziej radykalną formę życia Ewangelią na ziemi.
 

Każde powołanie w Kościele jest w służbie świętości, Jednak niektóre - jak powołanie do kapłaństwa czy życia konsekrowanego - są szczególnym powołaniem w tym względzie. Powołanie do tych stanów jest darem cennym i koniecznym, który potwierdza, że także dzisiaj naśladowanie Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, świadczenie o absolutnym prymacie Boga oraz służba na rzecz ludzkości w duchu Zbawiciela przedstawiają uprzywilejowane drogi ku pełni życia duchowego.
Jan Paweł II, Orędzie na Tydzień Powołań 2002

Adhortacja apostolska "Życie konsekrowane" rozróżnia pięć form życia radami ewangelicznymi: instytuty zakonne oddane całkowicie kontemplacji, instytuty zakonne oddane dziełom apostolskim - tzw. czynne, instytuty świeckie, stowarzyszenia życia apostolskiego oraz stan dziewic, pustelników i wdów poświęconych Bogu. Te formy życia podejmowane są zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety.

Życie radami ewangelicznymi, czyli...

Osoby konsekrowane praktykują rady ewangeliczne przez tzw. profesję, czyli śluby składane publicznie wobec przedstawicieli Kościoła. Pierwsze śluby składa się zwykle na rok, po którego upływie mogą być ponawiane. Śluby te określane są jako czasowe. Po kilkakrotnych ponowieniach składa się śluby wieczyste, obowiązujące do końca życia, nazywane profesją wieczystą.
Rady ewangeliczne stanowią główną oś życia zakonnego, dotykają trzech istotnych dziedzin egzystencji i życiowych odniesień osoby ludzkiej. Ślub czystości, zawierający obowiązek doskonałej wstrzemięźliwości w celibacie, nie jest tylko dobrowolną rezygnacją z małżeństwa i życia rodzinnego, ale wyborem Chrystusa jako jedynej miłości. Ślub ubóstwa zobowiązuje osoby konsekrowane do życia pracowitego i ubogiego oraz do zależności od przełożonych w używaniu i dysponowaniu dobrami materialnymi. Życie w ubóstwie pomaga osobom konsekrowanym zdobywać wolność wewnętrzną przez oderwanie od przywiązania do rzeczy materialnych i kierowanie uwagi na dobra duchowe i solidarność międzyludzką. Przez ślub posłuszeństwa osoby konsekrowane zobowiązują się do podporządkowania własnej woli prawowitym przełożonym, gdy wydają oni polecenia zgodne z Ewangelią i konstytucjami instytutu. Osoby zakonne przez ten ślub włączają się w realizację planów Boga na wzór Chrystusa pełniącego zawsze wolę Ojca.

Siostry zakonne spotykamy nie tylko w kościele czy kancelarii parafialnej. Są katechetkami, pielęgniarkami, nauczycielkami, wychowawczyniami. Nieraz oddają się na wyłączną służbę Bogu w zakonach klauzurowych, odcięte od świata. Zaskakują ubiorem i regułą życia. Większość ludzi dostrzega potrzebę ich służby, trudniej jest zrozumieć tę formę życia. Stąd rodzą się pytania o sens tej drogi powołania. Siostry zgodnie podkreślają, że może ona być zrozumiała tylko w perspektywie wiary, i ona wyznacza podejmowane przez nie zadania. Jan Paweł II, kończąc Synod Biskupów poświęcony osobom konsekrowanym, stwierdził: "Szczególnie oczekiwaną dzisiaj posługą osób konsekrowanych jest nieustanne wychodzenie wraz z całym Kościołem naprzeciw największej biedzie człowieka współczesnego: z powodu odrzucenia Boga wielu utraciło sens życia. Osoba konsekrowana staje pośród tych naszych braci jako żywe proroctwo zbawczej miłości Boga, a przez to jako żywy świadek radości i nadziei". Najbardziej uderza radykalizm życia w zakonach kontemplacyjnych.

Dalszy ciąg na następnej stronie