Zdaniem kapelana protesty na Uniwersytecie Columbia organizowane były przez siły komunistyczne.
... byśmy popadli w pustkę egzystencjalną i nie utracili nadziei życia.
Papież zachęca proboszczów do wniesienia wkładu w prace Synodu.
Postulator procesu kanonizacyjnego Papieża - Polaka o jego dziedzictwie.
Pierwszy problem, opisany w artykule, to problem związków niesakramentalnych. Związki te mają już nieźle rozwiniętą opiekę duszpasterską i swoje duszpasterstwa. To dobrze, bo nie powinno się zapominać o „owcach zaginionych”.
Jest i problem drugi – to ci, którzy wybrali - mimo rozwodów – wierność, nazywa ich się „porzuconymi”. Mogą praktykować w pełni, mogą się spowiadać, mogą przystępować do Komunii Św., wybrali jedną z najtrudniejszych dróg w ich sytuacji i .... są praktycznie pominięci duszpastersko. Używając do tej grupy języka biblijnego o zaginionej owcy można powiedzieć, że pasterze tak się zapamiętali w poszukiwaniu tych zaginionych, że zaniedbali te wierne, które stado spycha na obrzeża, żeby jako pierwsze zostały pożarte przez lwa krążącego.
W tym roku tylko jeden lub dwa razy poruszono ten problem na łamach GN, nie przypominam sobie żeby pojawił się latach poprzednich – jeśli to niejako „przy okazji” innego tematu i z rzadka.
Należy też zwrócić uwagę jak taki wybór generuje swą trudnością ogromne pokusy. A osoby podejmujące ten trud pozostają niemal całkowicie bez wsparcia duszpasterskiego, albo zostają włączone (zrównane) z osobami – nazywając rzecz po imieniu – żyjącymi w grzechu publicznym, czyli związku niesakramentalnym. Jest to z pewnością dla tych pierwszych dodatkowo upokarzające.
Przypominam sobie słowa jednego rozwiedzionego wbrew woli (z tego co mi wiadomo - nie zawinił niczym co usprawiedliwiałoby rozwód) mężczyzny w podobnej sytuacji, który stwierdził, że chyba lepiej będzie jeśli zrezygnuje z wyboru wierności na rzecz związku niesakramentalnego, bo wtedy przynajmniej będzie miał swoje duszpasterstwo i wsparcie duchowe.
Nie ukrywam – ciarki mi przeszły po plecach, bo natychmiast błysnęła mi myśl o „popychaniu” do grzechu w wyniku zaniedbania wsparcia duszpasterskiego dla dobrego wyboru moralnego.
I tu wychodzi problem trzeci na podłożu obyczajowości –dość powszechnie jest przyjmowane, że „porzucone” są niemal wyłącznie kobiety i zapomina się o „porzuconych” mężczyznach, którzy są w znacznie gorszym położeniu, bo z przyczyn tego właśnie obyczajowego stereotypu nie mają nawet takiego milczącego wsparcia w swym wyborze wierności jak owe kobiety.
Na koniec – duszpasterstwa nawet dla związków niesakramentalnych są w dużych i bardzo dużych ośrodkach – praktycznie nie istnieją w mniejszych (pisząc mniejsze mam na myśli nawet takie z około 200 tys. mieszkańców, że o jeszcze mniejszych nie wspomnę).
Nie ma nic samodzielnego (a przynajmniej nie spotkałem się z żadną informacją) dla "porzuconych" żyjących w wierności przysiędze małżeńskiej.
Chyba dobrze by było pomyśleć o „porzuconych” i pozostających w wierności, pomóc im wytrwać w wyborze (są ludźmi i zwyczajnego ludzkiego wsparcia także potrzebują) i nie równać ich z tymi, którzy wybrali drogę trwale oddzielającą od np. Spowiedzi i Komunii Św.
Nikt tak naprawdę nie wie dlaczego dzieje się źle, gdy wszyscy chcą, przynajmniej tak deklarują, dobrze.
Małżeństwo to nie umowa, to Święty Sakrament. Jednak różne koleje losu stwarzają takie sytuacje że jedynie Bóg tak naprawdę wie co i dlaczego się stało. My widzimy tylko to co widać, natomiast to co najważniejsze, tego nie widać.
Dlatego nie osądzajmy, a raczej pomagajmy ludziom być blisko Boga.
Naśladujmy Jezusa, czyńmy dobro.
Ma rację Nabuchodonozor, że bardziej Kościół dba o nowe związki niesakramentalne, niż porzucone żony ( jednak w większości są to kobiety) z dziećmi.
Rozumiejąc, że kobiecie jak emilia dość łatwo jest ulegać tego rodzaju propagandzie uzupełniam wypowiedź.
Otóż emilio, to co piszesz: "...porzucone żony ( jednak w większości są to kobiety) z dziećmi. ..." jest płytkim spojrzeniem na statystyki, które nijak mają się do rzeczywistości.
Ilość mężczyzn porzuconych jest podobna do ilości porzuconych kobiet (i stale rośnie). Problem w tym, że nawet do świata prawa stanowionego i statystyk przenika wszechobecna ideologia, o której pisałem. W wyniku tego kobieta porzucająca męża, w sądzie doprowadza do sytuacji, z której wynika, że to on musi odejść, jej powierzona jest władza rodzicielska i formalnie ona jest odnotowywana jako samotna. Mężczyzna z faktu płci jest przed sądem w pozycji słabszej i na ogół przegrywa.
Ale nie zmienia faktu, że to kobieta zmieniła męża jak stary fotel czy garsonkę.
Staram się tu pokazać i przełamać stereotyp tyleż krzywdzący co i niesprawiedliwy wobec mężczyzn. Dodatkowo przykre jest, że i w kościele ten lewicowo-ideologiczny pogląd ma swoich zaciekłych zwolenników.
Rzecz druga - emilio chcesz różnicować - a jak odróżnisz które z małżonków w związku niesakramentalnym jest porzucone, a które porzuciło - masz słowo przeciwko słowu, zatem różnicowanie nie jest możliwe.
No i wreszcie kwestia nawrócenia i powrotu - nie zawsze jest on możliwy.
Zbyt mało wiem jak rzecz się ma w przypadku kobiet, bo stykam się przede wszystkim z porzuconymi mężczyznami. Właściwie w większości nazwałbym ich nie tylko porzuconymi ale i wypędzonymi, a emilia uznałaby ich za tych, co porzucili, patrząc powierzchownie, że to oni musieli np. wyprowadzić się, a władzę rodzicielską powierzono ich żonom. Żonom, do których niemal natychmiast po wyprowadzce mężów wprowadzili się konkubenci.
Część z tych porzuconych i wypędzonych mężczyzn znalazła inne kobiety i żyją w związkach nieskramentnlnych, część wybrała samotność czyli wierność - i o troskę dla tych ostatnich szczególnie apeluję.
I tu dochodzę do powrotów - pomijam dramatyzm sytuacji, gdy chodzi o powrót mężczyzny żyjącego już związku niesakramentalnym, ale nawet dla tych co wybrali wierność (pozostając w samotności) w pewnych przypadkach nie ma powrotu - ot choćby dlatego, że choć przebaczyli, do żony odczuwają obrzydzenie fizyczne po przebytych doświadczeniach. A zapewniam, że takich jest wcale niemało (pomijam też, że to obie strony muszą mieć wolę powrotu do siebie, a kobieta porzucająca na ogół takiej woli nie ma, choć nigdy do tego się nie przyzna wymyślając mnóstwo powodów obciążających porzuconego męża).
To tyle tytułem odniesienia się do komentarza emilii, w którym się powołała na moją wypowiedź używając mojego nicka.