Z cyklu "Powtórka z katechezy"

Obrażać się na drogowskazy? To nie miałoby sensu, prawda? Tym, którzy znają drogę niepotrzebne, ale tym, którzy nie są jej pewni, mocno ułatwiają życie. I podobnie jest z przykazaniami. Zwłaszcza Bożymi, z Dekalogu. Są drogowskazami, dzięki którym człowiek, przecież najczęściej jednak pragnący tego, co dobre i szlachetne, ma łatwiej się nie zgubić. Przykazania są uszczegółowieniem najważniejszego prawa: miłości Boga i bliźniego. I mądrej miłości samego siebie oczywiście też... Wszystko co w tej kwestii istotne, zostało już w tym cyklu poruszone. Nawet, we wcześniejszej  katechezie, temat cnót i wad, też z życiem miłością związany. Wydaje mi się jednak, że warto na koniec tego tematu zwrócić uwagę na jeszcze jedno: na różne, luźno związane z dekalogiem, ale mocno z autentyczną miłością wskazania Ewangelii. Na – nazwijmy to – ewangeliczny styl.

Drogą Marka

Ot, zajrzyjmy do Ewangelii Marka. Nie wchodząc w tłumaczenia dotyczące jej struktury powiedzmy od razu, że od ósmego rozdziału Jezus tłumaczy swoim uczniom, czego od nich wymaga. A więc to także wymagania, jakie stawia dziś nam. I od czego zaczyna?

Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę? Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi.

Mocne, prawda? Jezus żąda od swoich uczniów bycia radykalnym. Radykalnego opowiedzenia się za Nim. Nawet jeśli oznacza to utratę życia. I nie chodzi tylko o męczeńską śmierć, ale też o zrezygnowanie dla Jezusa z tego, co można by w tym życiu osiągnąć, a co jednak kłóciłoby się z byciem takim radykalnym chrześcijaninem. Domaga się Jezus by się Go nie wstydzić. Ani w słowie, ani – zwróćmy uwagę – w postępowaniu. Ot, uczeń Chrystusa nie może z obawy przez krzywymi spojrzeniami czy wyśmianiem udawać w towarzystwie niewierzącego. I na przykład nie pójść na wspólnym wyjeździe w niedzielę do Kościoła, bo co znajomi powiedzą...

Co potem? Pomińmy w lekturze Ewangelii Marka kilka następnych scen. Zatrzymajmy się na tej,  w której uczniowie spierają się o to, kto z nich jest pierwszy, a Jezus mówi im, że kto chce być pierwszy ma być sługą wszystkich. I że największe jest – zależne przecież od dorosłych – dziecko. Czyż nie piękne pouczenie i dla nas, nieraz uwikłanych w róże spory o niższe czy wyższe stołki? I następna scena, w której Jezus poucza uczniów, by nie byli zazdrośni o łaskę Bożą; że „kto nie jest przeciwko nam, ten jest z nami”. Piękny komentarz w czasach sporów o to, która wspólnota w Kościele jest „prawdziwym Kościołem”, która lepsza... A następnie mamy pouczenie o zgorszeniu: że kto staje się powodem grzechu małych, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze. Potem zaraz o radykalnym unikaniu grzechu; że lepiej odciąć sobie rękę czy wyłupić oko niż zgrzeszyć....

W następnym rozdziale? Na początku o nierozerwalności małżeństwa; że co Bóg złączył człowiek nie powinien rozdzielać. Potem o przyjmowaniu dzieci; i to wskazanie, że trzeba nam ufnie jak dzieciom przyjmować królestwo Boże. Czyli ufać nauce Jezusa bez interpretowania jej tak, że przestaje znaczyć co znaczy. Potem scena z bogaczem, który chciał osiągnąć królestwo niebieskie, a Jezus kazał mu sprzedać wszystko co ma, rozdać ubogim i pójść za Nim... W konsekwencji  Jezus uczy, że łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu do królestwa niebieskiego... A potem jeszcze, w kontekście prośby synów Zebedeusza Jezus uczy, że kto chce być wielkim,  ma stać się sługą...  I kończy się ta część Ewangelii uzdrowieniem niewidomego w Jerychu. Czytamy, że skoro odzyskał wzrok – a chrześcijanin też dzięki Chrystusowi odzyskuje duchowy wzrok –  szedł już za Jezusem... Próżno tu szukać jakiegoś prostego odniesienia do przykazań. I może się z tym nie kojarzyć nawet ogólne hasło miłości bliźniego. Ale trudno nie zauważyć, że to ważne pouczenia; pouczenia o chrześcijańskim stylu życia.

WIARA.PL DODANE 26.03.2018

Nawracajcie się

Nawrócenie to zmiana sposobu myślenia. Może warto sprawdzić, czy nasze jest faktycznie chrześcijańskie? »

więcej »

A drogą Mateusza?

Jeszcze więcej tego typu wskazań znajdujemy w Ewangelii Mateusza. Jest takim czymś cała wielka mowa Jezusa, nazywana „Kazaniem na górze” (rozdziały 5-7). Rozpoczyna je dziewięć błogosławieństw (proszę sprawdzić,  jest ich dziewięć, nie osiem :)). Piękny przykład prawdziwie chrześcijańskich postaw. Potem, po wskazaniu na zadanie uczniów, Jezus komentuje kilka przykazań i zasad Starego Testamentu. Potem mówi na czym polegać powinna dobra modlitwa, autentyczny post i uczciwa jałmużna. A potem jeszcze parę innych: o stosunku do dóbr materialnych, o powściągliwości w osądzaniu, wytrwałości w modlitwie, o rozpoznawaniu prawdziwych i fałszywych nauczycieli czy o łudzeniu samego siebie wiarą ograniczającą się do słownych deklaracji. I między tym arcyważna tzw. „złota zasada”, będąca praktyczną wskazówką, co to znaczy kochać bliźniego: „ Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!” Po naszemu „nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”...

WIARA.PL DODANE 05.04.2016 AKTUALIZACJA 01.12.2023

Konstytucja królestwa

Jaki styl życia zasługuje na miano prawdziwie chrześcijańskiego? Koncepcji jest pewnie wiele. Warto posłuchać, co na ten temat mówił sam Jezus... »

więcej »

W dalszej części tej Ewangelii wskazań dotyczących życia prawdziwie chrześcijańskiego jest jeszcze więcej. Zatrzymajmy się krótko tylko na 18 rozdziale tej księgi. Mamy tam .podobnie jak u Marka. wskazanie, że największy jest ten, kto się uniży jak dziecko, mamy ostrzeżenie przed zgorszeniem. Ale potem mamy też jeszcze o potrzebie szukania zaginionych, jak pasterz szuka zgubionej owcy; mamy o upominaniu i o obowiązku przebaczenia; bo jeśli nie wybaczymy naszym dłużnikom, Bóg upomni się o nasz u Niego dług...

WIARA.PL DODANE 17.07.2017 AKTUALIZACJA 25.04.2022

No to się zreformujmy

Wakacyjne szkice o reformie Kościoła. »

więcej »

Wiele wskazań. Pięknych. W Ewangeliach o pozostałych pismach Nowego Testamentu zresztą też. Bo bycie chrześcijaninem, wbrew temu co się wielu wydaje,  to nie tylko unikanie grzechu. I chyba nawet nie przede wszystkim. To bycie dobrym, to stawanie się coraz lepszym. To stawanie się człowiekiem na wzór Chrystusa.... Wymagająca droga? E, chyba nie. Pociągająca. Łobuzersko piękna. Taka z przymrużeniem oka na to wszystko, o co zawzięcie walczy człowiek tracący ze swoich horyzontów Boga i sprawy ducha... Ale droga na której, nawet nie osiągnąwszy celu, człowiek sam staje się piękny.

***

Dziś krócej. Za to więcej, nieobowiązkowej oczywiście, lektury. Linki do Biblii online i do paru cykli z Wiara.pl dotyczących przedstawionego tematu.

WIARA.PL DODANE 03.07.2014 AKTUALIZACJA 06.11.2022

Na ścieżkach błogosławieństw

Lato to czas jakiś inny. Nawet kiedy trzeba pracować, myśli chętniej biegną ku nieodkrytemu. A może warto odkryć też wąskie ścieżki prawdziwego szczęścia?  »

więcej »