Konferencja Episkopatu Polski – rys historyczny i kompetencje

Kolejny krok wyznaczała bulla „Totus Tuus Poloniae Populus” z 25 marca 1992 r., która – w ramach reformy administracyjnej Kościoła w Polsce – znosiła unię personalną archidiecezji gnieźnieńskiej z warszawską. Mianowany został nowy metropolita gnieźnieński, abp Henryk Muszyński, natomiast kard. Józef Glemp pozostał metropolitą warszawskim, a tytuł Prymasa Polski zachował, korzystając ze stworzonej specjalnie dla niego tymczasowej formuły „strażnika relikwii św. Wojciecha”. Ostatecznie tytuł Prymasa Polski powrócił do metropolitów gnieźnieńskich w 2009 r.

Istotną zmianą było wprowadzenie w końcu lat 80. demokratycznych zasad wyboru wszystkich gremiów, rad, komisji i zespołów istniejących w ramach Konferencji Episkopatu Polski. W ślad za tym w 1994 r. kard. Glemp po raz pierwszy poddał się procedurze wyborczej na przewodniczącego Konferencji. Z kolei nowy, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w listopadzie 1996 r. statut polskiego Episkopatu pozwalał na pełnienie funkcji w jego ramach tylko przez dwie kolejne 5-letnie kadencje. Szczególna trudność wynikła stąd podczas wyborów na przewodniczącego Konferencji w marcu 1999 r., którym towarzyszyła dyskusja wśród kościelnych prawników czy kard. Glemp może po raz kolejny zostać wybranym, skoro ten urząd sprawuje już znacznie dłużej, niż dwie 5-letnie kadencje. Jednak zwyciężył pogląd, że prawo nie może działać wstecz, w związku z czym ponownie dokonano jego wyboru.

W pięć lat później, w marcu 2004 r. na przewodniczącego KEP wybrany został arcybiskup przemyski Józef Michalik. Z tą chwilą nastąpił definitywny rozdział pomiędzy funkcją prymasa a przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, potwierdzony także wyborem w 2014 r. na przewodniczącego metropolity poznańskiego abp. Stanisława Gądeckiego. Obecnie abp Gądecki kończy swoją drugą kadencję, stąd jutro i pojutrze, 13 i 14 marca podczas 397. zebrania plenarnego KEP będzie miała miejsce procedura wyboru nowego przewodniczącego oraz jego zastępcy.

Rola przewodniczącego Episkopatu i prymasa

Stanowisko przewodniczącego Episkopatu nie oznacza pozycji zwierzchniej względem biskupów innych diecezji. Każdy biskup diecezjalny, jako następca apostołów jest suwerennym rządcą na własnym terytorium, którego jedynym zwierzchnikiem jest papież. Rola przewodniczącego Konferencji Episkopatu sprowadza się więc do koordynacji jej prac, reprezentowania na zewnątrz oraz możliwości wypowiadania się w jej imieniu – wraz z prezydium – w „szczególnych sytuacjach, zgodnie z opinią, przynajmniej domniemaną, członków Konferencji”.

Natomiast rola Prymasa Polski, przysługująca każdemu metropolicie gnieźnieńskiemu, ma charakter wyłącznie honorowy, nie przyznaje mu żadnych prerogatyw poza „honorowym pierwszeństwem wśród biskupów polskich”, co w praktyce nie oznacza nic, nawet nie musi się wiązać z przewodniczeniem ogólnokrajowym uroczystościom kościelnym. Sytuację prymasa poprawił nieco statut z 2009 r., kiedy prymasowi zostało przyznane stałe członkostwo w Radzie Stałej KEP.

Praca Konferencji Episkopatu: jedność i pluralizm

W świetle ustawodawstwa kościelnego, Konferencja Episkopatu nie jest rządem ani zarządem Kościoła w danym kraju. Za każdy Kościół lokalny (archidiecezję lub diecezję) odpowiada biskup, którego przełożonym jest papież. Jest to sytuacja odmienna od obowiązującej np. w Kościołach prawosławnych zasady autokefalii, na mocy której Kościół na danym terenie, korzystając ze swej autonomii, podlega w praktyce lokalnemu synodowi i jego zwierzchnikowi. Kościół rzymskokatolicki takich zwierzchników na poziomie krajowym nie ma.

Konferencja biskupia w konkretnym kraju jest organem koordynującym i wspomagającym pracę biskupów. Naczelną jej zasadą jest kolegialność. Zasadniczym zadaniem Konferencji, wedle statutu KEP jest: „dostosowywanie form apostolatu do okoliczności czasu i miejsca”, czemu służy m.in. „badanie problemów duszpasterskich celem znalezienia najstosowniejszych metod ewangelizacji w uwarunkowaniach i okolicznościach życia Kościoła w Polsce”. Wyraża się to m.in. w przyjmowaniu wspólnych programów duszpasterskich, regulowaniu kwestii liturgicznych, programów nauczania, mianowaniu ogólnokrajowych duszpasterzy stowarzyszeń, bractw i ruchów oraz koordynowaniu innych, ponaddiecezjalnych działań i akcji duszpasterskich. Ponadto zadaniem Konferencji Episkopatu Polski jest „duchowa opieka nad Polakami poza granicami w porozumieniu z miejscowymi Konferencjami Episkopatów”.

Natomiast w sensie ustawodawczym kompetencje Konferencji Episkopatu ograniczone są do wydawania tzw. dekretów ogólnych, o ile zostały one przyjęte przez 2/3 wszystkich członków KEP, a nie tylko obecnych na danym posiedzeniu. Następnie muszą one zostać uznane (recognitio) przez Stolicę Apostolską. Dotyczyć one mogą np. regulacji kwestii liturgicznych, świąt kościelnych na danym terenie, programu formacji kandydatów do święceń, kwestii związanych ze szkolnictwem i nauczaniem religii lub kościelnymi środkami społecznego przekazu bądź też pewnych kwestii ekonomicznych (z wyłączeniem sum transakcji wymagających pozwolenia Stolicy Apostolskiej).

Konferencja Episkopatu może wydawać także „deklaracje doktrynalne” przyjęte jednomyślnie i opublikować je, lub jeśli takiej jednomyślności nie ma – przy poparciu przynajmniej dwóch trzecich biskupów członków konferencji. Wówczas konieczne jest jednak uzyskanie potwierdzenia (recognitio) Stolicy Apostolskiej. W każdym jednak wypadku (niezależnie od jakichkolwiek procedur czy kwestii formalnych), niezbywalnym wymogiem wynikającym z natury Kościoła katolickiego, jest pełna jedność z nauczaniem papieskim.