Wielki finał symfonii Izajasza

Iz 66, 18-21

W każdej epoce Kościoła misyjne poczynania chrześcijan przyrównywano do tego tekstu, ze zdumieniem stwierdzając, że nabiera on pełnego blasku dopiero w świetle zmartwychwstania Chrystusa. Zapowiedź: „Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki”, odnajduje sens w posłaniu Jezusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mt 16,15). Przepowiadanie Chrystusowego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią ma na celu przełamanie ciążącego na ludzkich dziejach przekleństwa wieży Babel.

W głębi ludzkiego serca, zatrutego pychą i przemocą, doszło do zniszczenia życiodajnej relacji z Bogiem, czego efektem jest bezdenna pustka. Ludzie odtąd usiłują zapełniać ją w sobie, oddając się nieustannemu hamas, czyli rabunkowi. Przedmiotem tej grabieży są nie tylko pieniądze i dobra materialne – z ich powodu dochodzi do zabójstw, wojen i napadów – ale też innego rodzaju precjoza: szacunek, dobre imię, zasługi, osiągnięcia. Wszystko można ukraść drugiemu z zawiści bądź zbrukać z zazdrości. Chrystus jednak zstępuje w głębiny ludzkiego serca, by tam dokonać dzieła uzdrowienia człowieka z grzechu.

W miejscu pustki i samotności pojawiają się przebaczenie, miłość i wielkoduszność – owoce przepowiadania Ewangelii i przekazywania innym Ducha Świętego. Misją Kościoła jest prowadzenie ludzi do chwały Bożej (para doxis). Przekazywanie jej zaś jest właśnie głównym motorem misyjnego działania.

Bóg wysyła uczniów swego Syna do najdalszych krajów, „które nie słyszały o Jego sławie ani nie widziały Jego chwały”. Posyła ich do najbardziej oddalonych i pogubionych sierot, żyjących bez swego Boskiego rodzica, by je „przyprowadzić jako dar dla Pana”.

Ewangelia ma moc, by oddalonych przemienić w bliźnich, a podzielonych obdarzyć ponownie więzami pokrewieństwa. Ileż mityngów, międzynarodowych zgromadzeń modlitewnych, konwiwencji oraz światowych dni młodzieży i rodzin daje temu świadectwo. Ewangelia rozbrzmiewa tam wielością języków, gestów, rytmów i dźwięków, budując wspólnotę ogarniającą różne twarze, kolory skóry, stanowiska polityczne i warstwy społeczne.

Gdy Izrael widział chwałę Bożą (szekinah), wstawał z odrętwienia i podejmował kolejny etap wędrówki przez pustynię. Izajasz na jej widok płakał, Daniel padał na twarz, Ezechiel omdlewał. Dziś chwała Boga ukazuje się w krzyżu Chrystusa. Takiej miłości świat nie widział.

Idź, głoś Ewangelię, przemawiaj do uschłych kości, dźwigaj poniżonych i sponiewieranych. Każde pokolenie żyje w oczekiwaniu, aż wybrzmi wielki finał symfonii Izajasza.