Jak zrozumieć młodych?

Agata Ślusarczyk: Skąd pomysł na taki projekt na Papieskim Wydziale Teologicznym?

Ks. prof. Krzysztof Pawlina: Inspiracją był ubiegłoroczny zjazd dyrektorów szkół i duszpasterzy rodziny salezjańskiej w Rzymie. Przez cztery dni debatowaliśmy nad tym, czy to, co oferujemy młodym, jest aktualne, czy już przestarzałe. Pomyślałem, że w Polsce nie ma ośrodka naukowego, który podejmuje tego typu refleksję. Szkoła Duszpasterzy Młodzieży to nowatorski projekt, do którego zaproszeni są duchowni z całej Polski, a także siostry zakonne prowadzące duszpasterstwa.

A studia na uczelniach katolickich, seminaria nie przygotowują do pracy z młodzieżą?

Uczelnie katolickie zajmują się teologią pastoralną w ujęciu teoretycznym, mniej praktyką. Księża, którzy kończą seminarium – owszem, są przygotowani do posługi w Kościele w różnych środowiskach, często natomiast brakuje im umiejętności posługiwania się wiedzą, którą nabyli.

Szkoła Duszpasterzy Młodzieży ma właśnie w tym pomóc?

Mam takie poczucie, że dziś nie bardzo wiemy, jak pracować z młodymi. Ten autorski kierunek powstał po to, by pomóc księżom zrozumieć młodzież. Dlatego duża część zajęć dotyczyć będzie warsztatów na temat m.in. komunikacji, języka kazań, katechezy czy budowania wspólnoty. W Szkole Duszpasterzy Młodzieży będziemy się uczyć, jak być dla młodego człowieka Kościołem. Świat – także dla współczesnej młodzieży – szybko się zmienia, ciągle musimy uczyć się człowieka. Jezus idący za człowiekiem, szukający go, to wzór dla księdza, który chce tę szkołę skończyć.

Najlepiej uczyć się młodych w praktyce – przebywając z nimi. W stolicy jest wielu wspaniałych akademickich duszpasterzy gromadzących tłumy.

Księży, którzy potrafią pracować z młodymi, jest niewielu. Zazwyczaj są to duszpasterze mający wrodzoną charyzmę. Oni nie potrzebują takiej szkoły, sami potrafią przyciągnąć ludzi, ale tego typu osobowość to rzadkość. Dlatego nasze zjazdy będą w większości warsztatami psychologicznymi poświęconymi budowaniu tożsamości osoby duchownej, zdobywaniu umiejętności rozwiązywania konfliktów, pracy w środowisku, które nie zawsze jest przyjazne. Księża zostaną oprzyrządowani narzędziami z psychologii, duchowości i pedagogiki. Do współpracy zaprosiliśmy także duchownych, którzy mogą podzielić się swoim doświadczeniem w pracy z młodzieżą, jak na przykład dominikanie z Łodzi i ze Służewa, ks. Krzysztof Siwek, rektor kościoła św. Anny, czy abp Grzegorz Ryś.

Od lat mówi się, że w Kościele brakuje duszpasterstwa młodzieży rozumianego nie jako katolickie eventy, ale jako stała formacja.

Mieliśmy ŚDM, mamy Lednicę, pielgrzymki, ale duszpasterstwo przy parafiach umiera. Nie wystarczy raz na dwa lata zwołać młodych i rozpalić ich emocjonalnie, bo potem młodzież nie ma środowiska, do którego może wracać.

Jaki jest więc przepis na udane duszpasterstwo?

Młodzi patrzą na Kościół przez pryzmat kapłana, którego spotkają na swojej drodze. Nie przekonuje ich schemat, formuła, ale konkretny człowiek. I ten człowiek – kapłan – ma pomóc im odnaleźć relację z Bogiem. Dzisiejszy świat proponuje różne sposoby zabawiania ludzi. Duszpasterstwo nie ma być jednak miejscem duchowej rozrywki, ale ma doprowadzić młodego człowieka do relacji z Bogiem.

Z duszpasterstwem kojarzą się jednak także zabawy andrzejkowe, wyjazdy w góry, na kajaki. No i oczywiście modlitwa.

Owszem, młodzi potrzebują żyć, tworzyć relacje, być z kimś. Ale potrzebują też zrozumieć wiarę. Dlatego wśród poruszanych w szkole zagadnień będzie także to, jak przekazywać treść wiary młodemu człowiekowi, który bardziej chce się bawić niż uczyć? Kolejny ważny temat to kazania do młodych i język homiletyki, który ich nie odstraszy, ale przyciągnie. Poza tym będziemy zastanawiać się także, jak pomóc młodym przeżywającym napięcia emocjonalne, seksualne. Takie warsztaty mogą zmęczyć księży. To nie będzie bierne słuchanie, ale aktywne uczestnictwo.

agata.slusarczyk@gosc.pl