Jezus Zbawiciel - głoszenie daru

W tym względzie jednak, wymaga uwagi szczególna okoliczność kontekstu azjatyckiego. Kościół zdaje sobie sprawę, że milczące świadectwo życia nadal pozostaje jedynym sposobem proklamowania Królestwa Bożego w wielu miejscach w Azji, gdzie zabronione jest wyraźne przepowiadanie i brak jest wolności religijnej lub jest ona systematycznie ograniczana. Kościół świadomie żyje tym rodzajem świadectwa, widząc w nim „branie swojego krzyża" (por. Łk 9, 23), a jednocześnie wzywając i pilnie apelując do rządów, aby uznały wolność religijną jako fundamentalne prawo człowieka. Warto powtórzyć tu słowa Soboru Watykańskiego II: „Osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej. Tego zaś rodzaju wolność polega na tym, że wszyscy ludzie powinni być wolni od przymusu ze strony czy to poszczególnych ludzi, czy to zbiorowisk społecznych i jakiejkolwiek władzy ludzkiej, tak aby w sprawach religijnych nikogo nie przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym, indywidualnym lub w łączności z innymi, byle w godziwym zakresie. W niektórych krajach azjatyckich to stwierdzenie musi dopiero być uznane i wprowadzone w życie.

Jest zatem oczywiste, że przepowiadanie Jezusa Chrystusa w Azji zawiera wicie złożonych aspektów, zarówno pod względem treści jak i metody. Ojcowie synodalni byli głęboko świadomi słusznej różnorodności podejść do głoszenia Jezusa, pod warunkiem, że sama wiara, która się przyjmuje i przekazuje, jest respektowana w całej swej integralności. Synod stwierdził, ze „ewangelizacja dzisiaj jest rzeczywistością zarazem żywą i dynamiczną. Posiada różne aspekty i elementy: świadectwo, dialog, głoszenie, katechezę, nawrócenie, chrzest, wprowadzenie do wspólnoty kościelne), zakładanie Kościoła, inkulturację i integralny rozwój ludzki. Niektóre z tych elementów występują wspólnie, podczas gdy inne są kolejnymi etapami całościowego procesu ewangelizacji. Jednak w całej działalności ewangelizacyjnej trzeba przepowiadać pełną prawdę o Jezusie Chrystusie. Akcentowanie pewnych aspektów niewyczerpanej tajemnicy Jezusa jest prawomocne i konieczne w stopniowym przedstawianiu Chrystusa człowiekowi, lecz niedopuszczalne jest naruszanie integralności wiary. Ostatecznie, przyjęcie wiary przez człowieka musi być oparte na pewnym rozumieniu osoby Jezusa Chrystusa, jaką przedstawia Kościół w każdym miejscu i czasie - Pana wszystkich, który jest „ten sam wczoraj, dziś i na wieki" (Hbr 13, 8).