Jezus Zbawiciel - głoszenie daru

Życie chrześcijańskie głoszeniem

Im bardziej wspólnota chrześcijańska jest zakorzeniona w doświadczeniu Boga, wypływającym z żywej wiary, tym bardziej wiarygodnie będzie mogła głosić innym wypełnienie Królestwa Bożego w Jezusie Chrystusie. Będzie to owocem wiernego słuchania słowa Bożego, modlitwy i kontemplacji, celebrowania misterium Jezusa w sakramentach, przede wszystkim w Eucharystii, oraz dawania przykładu prawdziwej komunii życia i dojrzałej miłości. Serce Kościoła partykularnego musi być skierowane na kontemplację Jezusa Chrystusa, Boga Wcielonego, i winno nieustannie dążyć do coraz ściślejszego zjednoczenia z Tym, którego misję kontynuuje. Misja jest działaniem w kontemplacji i kontemplacja, w działaniu. Dlatego misjonarz, który nie posiada głębokiego doświadczenia Boga w modlitwie i kontemplacji, w swojej pracy misyjnej będzie miał niewielki wpływ duchowy i nie będzie osiągał znaczących wyników. To spostrzeżenie czerpię z mojej własnej posługi kapłańskiej, a - jak to napisałem w innym miejscu - kontakty z przedstawicielami niechrześcijańskich tradycji duchowych, zwłaszcza azjatyckich, utwierdziły mnie w przekonaniu, że przyszłość misji zależy w wielkiej mierze od kontemplacji. W Azji, będącej domem wielkich religii, gdzie jednostki i całe narody pragną doświadczenia Boga, Kościół jest wezwany, aby być Kościołem modlącym się, głęboko duchowym, nawet kiedy angażuje się w zaspokajanie doraźnych potrzeb ludzkich i społecznych. Wszyscy chrześcijanie potrzebują prawdziwie misjonarskiej duchowości modlitwy i kontemplacji.

Osoba autentycznie religijna łatwo zdobywa szacunek i naśladowców w Azji. Wysoko ceni się tam modlitwę, post i różne formy ascezy. Wyrzeczenie, umartwienie, pokora, prostota i milczenie są uważane za wielkie wartości przez wyznawców wszystkich religii. Aby nie oddzielać modlitwy od ludzkiego rozwoju, Ojcowie synodalni mocno podkreślili, ze „działanie na rzecz sprawiedliwości, miłosierdzia i niesienia pomocy jest wzajemnie powiązane z autentycznym życiem modlitwy oraz kontemplacji, i w rzeczywistości jest to ta sama duchowość, która stanowi źródło całej naszej posługi ewangelizacyjnej”. W pełni przekonani o tym, jak bardzo w ewangelizacji Azji potrzebni są wiarygodni świadkowie, stwierdzili: „Dobra Nowina Jezusa Chrystusa może być głoszona jedynie przez tych, którzy przyjęli i zostali zainspirowani przez miłość Ojca do swoich dzieci, objawionej w osobie Jezusa Chrystusa. To przepowiadanie jest misją potrzebującą ludzi świętych, którzy swoim życiem sprawią, że Zbawiciel będzie znany i miłowany. Ogień można rozpalić tylko od czegoś, co już płonie. Podobnie skutecznie głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu w Azji można jedynie wówczas, gdy biskupi, kapłani, osoby zakonne i świeccy sami posiadają w sobie ogień miłości Chrystusa i płoną pragnieniem uczynienia wszystkiego, aby był On bardziej znany, mocniej kochany i gorliwiej naśladowany. Chrześcijanie, którzy mówią o Chrystusie, muszą wcielać w swoje życie orędzie, które głoszą.