Jezus Zbawiciel - głoszenie daru

W opinii Ojców synodalnych sytuację pogarsza fakt, iż Jezus często jest postrzegany jako obcy Azji. Jest paradoksem, że większość Azjatów uważa Jezusa - narodzonego na ziemi azjatyckiej - raczej za postać bardziej zachodnią niż azjatycką. Na głoszenie Ewangelii przez misjonarzy z Zachodu nieuchronnie miały wpływ kultur', z których się wywodzili. Ojcowie synodalni uznali to za nieunikniony fakt w historii ewangelizacji. Jednocześnie skorzystali z sytuacji, aby „w szczególny sposób wyrazić wdzięczność wszystkim misjonarzom i misjonarkom, duchownym i świeckim, zagranicznym i miejscowym, którzy przynieśli orędzie Jezusa Chrystusa oraz dar wiary”. Specjalne podziękowanie musi być także skierowane do tych wszystkich Kościołów partykularnych, które wysyłały i wciąż wysyłają misjonarzy do Azji.

Odwagę ewangelizatorów może umocnić doświadczenie św. Pawła, który prowadził dialog z filozoficznymi, kulturalnymi i religijnymi wartościami swoich słuchaczy (por. Dz 14. 13-17; 17, 22-31). Nawet sobory powszechne, które ustalały formuły doktrynalne obowiązujące Kościół, musiały używać dostępnych im środków lingwistycznych, filozoficznych i kulturowych. W ten sposób środki te stały się także własnością całego Kościoła, który jest w stanie wyrazić swoją doktrynę chrystologiczną w sposób odpowiedni i powszechny. Są one częścią dziedzictwa wiary, która musi być przyjmowana i przekazywana w dalszym ciągu w spotkaniu z różnymi kulturami. Tak więc najważniejsze wyzwanie stanowi zadanie głoszenia Jezusa w sposób, jaki umożliwi ludom Azji utożsamienie się z Nim, będąc wiernym zarówno teologicznej doktrynie Kościoła, jak i własnym korzeniom azjatyckim.

Przedstawienie Jezusa Chrystusa jako Jedynego Zbawiciela domaga się następującej po nim pedagogii, która będzie wprowadzała ludzi, krok po kroku, do pełnego przyswojenia tej tajemnicy. W sposób oczywisty, pierwsza ewangelizacja niechrześcijan oraz dalsze głoszenie Jezusa wierzącym muszą być odmienne w swoim podejściu. W pierwszym przepowiadaniu, przykładowo, „przedstawienie Jezusa Chrystusa może być dokonane w kontekście wypełnienia tęsknot wyrażonych w mitologiach i folklorze narodów azjatyckich”. Z reguły należy dawać pierwszeństwo metodom narracyjnym, bliskim azjatyckim formom kultury. Rzeczywiście, proklamować Jezusa Chrystusa najbardziej owocnie można przez opowiadanie Jego historii, tak jak czynią to Ewangelie. Zawarte tam koncepcje ontologiczne, które zawsze należy zakładać i wyrażać, gdy głosi się Jezusa, mogą być dopełnione poprzez ukazanie perspektyw bardziej relacyjnych, historycznych czy nawet kosmicznych. Jak stwierdzili Ojcowie synodalni, Kościół musi być otwarty na nowe i nieprzewidywalne sposoby przedstawiania oblicza Jezusa w Azji.