Jezus Zbawiciel - głoszenie daru

Prymat głoszenia

W przededniu trzeciego tysiąclecia w sercu każdego chrześcijanina na nowo rozbrzmiewa echem głos zmartwychwstałego Chrystusa: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 18-20). Apostołowie, ufni w niezawodną pomoc samego Jezusa i obecność Ducha Świętego, wyruszyli niezwłocznie po dniu Pięćdziesiątnicy, aby wypełnić ten nakaz: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi" (Mk 16, 20). Treść ich zwiastowania ujmują zwięźle słowa św. Pawła: „Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas - jako sługi wasze przez Jezusa" (2 Kor 4, 5). Kościół, ubogacony darem wiary, po dwóch tysiącach lat nadal wychodzi naprzeciw narodów świata, aby dzielić się z nimi Dobrą Nowiną Jezusa Chrystusa. Jest on wspólnotą płonącą pragnieniem misyjnym, aby Jezus był znany, miłowany i naśladowany.

Nie można mówić o prawdziwej ewangelizacji, jeśli nie przepowiada się wprost Jezusa jako Pana. Sobór Watykański II i Magisterium posoborowe, odpowiadając na pewne niejasności dotyczące prawdziwej natury misji Kościoła, wielokrotnie podkreślały prymat głoszenia Jezusa Chrystusa we wszelkiej działalności ewangelizacyjnej. Papież Paweł VI wyraźnie wypowiedział się w tej kwestii: „Nie ma prawdziwej ewangelizacji bez głoszenia imienia i nauki, życia i obietnic, królestwa i tajemnicy Jezusa Nazareńskiego, Syna Bożego. Tak czyniły przez wieki pokolenia chrześcijan. Z uzasadnioną chlubą Ojcowie synodalni wspomnieli, iż „wiele chrześcijańskich wspólnot w Azji w ciągu wieków zachowało wiarę mimo poważnych trudności, trwając przy tym duchowym dziedzictwie z heroiczną wytrwałością. Ów wielki skarb jest dla nich przedmiotem niezwykłej wagi i źródłem radości.

Równocześnie uczestnicy Zgromadzenia Specjalnego wiele razy mówili o potrzebie odnowionego zaangażowania w głoszenie Jezusa Chrystusa właśnie na kontynencie, który był świadkiem początków owego przepowiadania dwa tysiące lat temu. Słowa Pawła Apostoła stają się tym bardziej wymowne, że tak wielu mieszkańców tego kontynentu nigdy nie spotkało osoby Jezusa w sposób wyraźny i świadomy: „Każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony. Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił?" (Rz 10, 13-14). Zasadnicze pytanie, stojące obecnie przed Kościołem w Azji, brzmi: „Jak dzielić się z naszymi azjatyckimi braćmi i siostrami tym strzeżonym przez nas darem, który zawiera wszystkie inne dary - Ewangelią Chrystusa?".