Jezus Zbawiciel - głoszenie daru

Głoszenie Jezusa Chrystusa w Azji

Kościół w Azji tym bardziej pragnie podejmować zadanie przepowiadania, iż wie, że „za sprawą Ducha Świętego (...) istnieje już w jednostkach i w narodach oczekiwanie, jeśli nawet nieświadome, na poznanie prawdy o Bogu, o człowieku, o drodze do wyzwolenia z grzechu i ze śmierci”. Ta pilna potrzeba głoszenia nie wynika bynajmniej z impulsu właściwego sektom, ducha prozelityzmu czy poczucia wyższości. Kościół ewangelizuje, będąc posłuszny nakazowi Chrystusa i wiedząc, że każdy człowiek ma prawo usłyszeć Dobrą Nowinę Boga, który objawia i daje się w Chrystusie. Dawanie świadectwa o Jezusie Chrystusie jest najszczytniejszą służbą, jaką Kościół może świadczyć narodom Azji, ponieważ odpowiada ona na ich głęboką tęsknotę za Absolutem oraz odsłania prawdy i wartości, które zagwarantują ich integralny ludzki rozwój.

Kościół, głęboko świadomy złożoności tak wielu różnych sytuacji w Azji oraz „żyjąc prawdziwie w miłości" (Ef 4, 15), proklamuje Dobrą Nowinę z pełnym miłości szacunkiem i uznaniem dla słuchaczy.

Głoszenie, które respektuje prawo sumienia, me narusza wolności, gdyż wiara zawsze domaga się wolnej i osobistej odpowiedzi każdego. Jednakże szacunek ten nic usuwa potrzeby wyraźnego przepowiadania Ewangelii w cale) jej pełni. Zwłaszcza w kontekście bogactwa kultur i religii Azji trzeba zaznaczyć, że „ani wielki szacunek dla tych religii, ani złożoność podnoszonych problemów nie skłaniają Kościoła do zamilczenia przed niechrześcijanami orędzia Jezusa Chrystusa". Podczas mojej wizyty w Indiach w 1986 r. jasno powiedziałem, że „stosunek Kościoła do innych religii jest nacechowany prawdziwym szacunkiem. Szacunek ten posiada dwa wymiary: jest to szacunek dla człowieka, który poszukuje odpowiedzi na najgłębsze pytania swojego życia, oraz szacunek dla działania Ducha w człowieku". Również Ojcowie synodalni bez wahania rozpoznali w społeczeństwach, kulturach i religiach azjatyckich działanie Ducha, przez które Ojciec przygotowuje serca Azjatów na pełnię życia w Chrystusie.

Jednakże już nawet w czasie konsultacji przedsynodalnych wielu biskupów azjatyckich wspomniało o trudnościach w głoszeniu Jezusa jako Jedynego Zbawiciela. Podczas Zgromadzenia sytuację tę opisano następująco: „Niektórzy wyznawcy wielkich religii Azji nie maja. problemów z przyjęciem Jezusa jako jednego z objawień boskości albo absolutu lub też jako «oświeconego». Jest dla nich jednak trudne dostrzegać w Nim jedyne objawienie boskości". Rzeczywiście, zadanie przekazywania daru wiary- w Jezusa jako jedynego Zbawiciela wiąże się z trudnościami natury filozoficznej, kulturowej i teologicznej, zwłaszcza w świetle wierzeń wielkich religii azjatyckich, głęboko splecionych z wartościami kultury oraz specyficznymi światopoglądami.