Boże Ciało

Istnieje chleb, który taki głód zaspokaja. Daje go sam Bóg, który w Jezusie Chrystusie ukazał wszystkim ludziom przyjazne oblicze i odkrył zbawcze zamiary wobec człowieka. Ludzka tęsknota za szczęściem bez granic nie kieruje się więc w próżnię. Ma głęboki sens, gdyż pochodzi od Boga i do Boga prowadzi. W Jezusie Chrystusie poznaliśmy prawdziwe oblicze niebieskiego Ojca. Syn Boży chciał się nazywać Synem Człowieczym i stał się podobnym do ludzi we wszystkim oprócz grzechu. Podobnym również w śmierci. Każda Eucharystia przypomina i uobecnia tajemnicę Jego przejścia z życia do śmierci i ze śmierci do życia.

Zanim to przejście się dokonało, Jezus zasiadł ze swoimi uczniami do wieczerzy. W dzień przed męką zaprosił ich na ucztę, w której czasie sam stał się Pokarmem. Wziął chleb i zamienił go w swoje Ciało. Wziął wino i uczynił zeń swoją Krew. Tak ustanowił Eucharystię, wielką ofiarę dziękczynienia, w której codziennie przychodzi do ludzi, aby dzielić z nimi ich los. Wybrał najprostszy sposób obecności - w wymownym znaku chleba i wina. Jak chleb zaspokaja głód ludzkiego ciała, tak On potrafi spełnić pragnienia ludzkich serc: "Chlebem, który Ja dam, jest Moje Ciało za życie świata" (J 6,51). Jak wino "rozwesela serce człowieka", tak On prowadzi niezawodną drogą do radości nieprzemijającej: "Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne" (J 6,54).

Trudno wyobrazić sobie bardziej ścisłe złączenie z Chrystusem niż to, które dokonuje się przez przyjmowanie Jego Ciała i Krwi w Najświętszym Sakramencie. Jednocześnie Eucharystia ma charakter wspólnotowy, jest zgromadzeniem Jezusowych uczniów, którzy wspólnie słuchają Słowa Bożego, kierują się nauką Apostołów, trwają w dziękczynieniu za dzieło zbawienia dokonane w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa i oczekują Jego przyjścia w chwale.

Eucharystia jest więc niejako przecięciem się dwóch linii. Jedna - pionowa (wertykalna) - łączy z Chrystusem: człowieka z Bogiem, ziemię z niebem. Druga - pozioma (horyzontalna) - to znak wspólnoty między tymi, którzy gromadzą się wokół jednego stołu. Obie spotykają się w Chrystusie, który jest Bogiem i Panem, a równocześnie Bratem człowieka. Przecięcie tych dwóch linii stanowi Krzyż - znak zbawienia, miejsce jedynej Ofiary, którą każda Ofiara Eucharystyczna przypomina i uobecnia. W czasie liturgii Mszy św. często padają słowa: "Bracia i Siostry". Nie są one wytartą formułą czy nic nie znaczącym frazesem, ale wskazują na głęboką rzeczywistość. Nakreślają one zadanie dla tych wszystkich, którzy wspólnie uczestniczą w sprawowaniu Eucharystii. Zanim uczestnik Eucharystii złoży na ołtarzu dar swego serca, musi pojednać się z bratem i siostrą w Chrystusie. Wyrazem postawy pojednania jest znak pokoju: tuż przed przyjęciem Chrystusa w Komunii świętej, przyjmuje się w duchu miłości i przebaczenia jako braci i siostry tych, którzy są wokół, a w nich wszystkich ludzi.

Młody Karol Wojtyła pisał w Pieśni o Bogu ukrytym: "Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, w którym wieczność na chwilę zamieszka, podpływając do naszego brzegu tajemniczą ścieżką". Eucharystia to tajemnica, "wielka tajemnica wiary". Chrystus pragnie, aby stawała się także tajemnicą chrześcijańskiego życia. Kiedy ustanowiwszy Eucharystię, nakazał: "To czyńcie na moją pamiątkę", nie tylko zamierzał powiedzieć: Wykonujcie dokładnie gesty, które Ja wykonałem, powtarzajcie obrzęd, który Ja spełniłem. Zamierzał także powiedzieć: Sprawujcie w waszym życiu to, co jest istotne w tajemnicy mojego życia i śmierci - składajcie także wy siebie samych w ofierze! "Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem" (J 13,15).

W Uroczystość Bożego Ciała wychodzimy z Eucharystią na zewnątrz, na ulice i place naszych miast i wsi, aby publicznie wyznać wiarę w prawdziwą obecność Chrystusa pod postaciami chleba i wina. Każda Eucharystia, w której uczestniczymy, winna być pełnym wzruszenia zdumieniem nad cudem Bożej miłości i pieśnią uwielbienia za wielkie dzieła, jakie Bóg czyni pośród swego ludu.