Kościół wobec pedofilii: Normy kanoniczne

Przestępstw przeciw moralności dotyczy Art. 6 publikowanego niżej dokumentu. Ważny jest także Art. 7, precyzujący kwestię przedawnienia. Brzmią one następująco:

Art. 6

§ 1. Najcięższymi przestępstwami przeciw obyczajom, które osądza tylko Kongregacja Nauki Wiary, są:

1° przestępstwo przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu, popełnione przez duchownego z nieletnim poniżej osiemnastego roku życia; w tym numerze zrównana jest z nieletnim osoba, która trwale jest niezdolna posługiwać się rozumem;

2° nabywanie albo przechowywanie, lub rozpowszechnianie w celach lubieżnych materiałów pornograficznych, przedstawiających nieletnich poniżej czternastego roku życia, przez duchownego – w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

§ 2. Duchowny popełniający przestępstwa, o których mowa w § 1, winien być ukarany odpowiednio do wagi przestępstwa, nie wyłączając wydalenia lub pozbawienia urzędu.

Art. 7

§ 1. Przy utrzymaniu w mocy prawa Kongregacji Nauki Wiary do uchylenia przedawnienia w poszczególnych przypadkach, skarga karna odnośnie do przestępstw osądzanych tylko przez Kongregację Nauki Wiary wygasa na skutek przedawnienia po upływie dwudziestu lat.

§ 2. Przedawnienie liczy się zgodnie z kan. 1362, § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz z kan. 1152, § 3 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich. Natomiast w przypadku przestępstwa, o którym w art. 6, § 1, n. 1, przedawnienie zaczyna się liczyć od dnia, w którym nieletni skończył osiemnaście lat.

Poniżej pełna treść dokumentu, za stroną watykańską:

Część I* Normy materialne

Art. 1

§ 1. Kongregacja Nauki Wiary, zgodnie z normą art. 52. Konstytucji apostolskiej Pastor bonus, osądza przestępstwa przeciw wierze oraz najcięższe przestępstwa popełnione contra mores [przeciwko moralności - przyp.] lub przy sprawowaniu sakramentów i, jeśli zachodzi potrzeba, stwierdza lub nakłada sankcje kanoniczne zgodnie z prawem, zarówno powszechnym jak i własnym, z wyjątkiem spraw leżących w kompetencjach Penitencjarii Apostolskiej oraz przestrzegając Agendi ratio in doctrinarum examine.

§ 2. W przypadku przestępstw, o których mowa w § 1, z polecenia Papieża Kongregacja Nauki Wiary ma prawo sądzić kardynałów, patriarchów, legatów Stolicy Apostolskiej, biskupów, a także inne osoby fizyczne, o których mowa w kan. 1405, § 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1061 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich.

§ 3. Tylko Kongregacja Nauki Wiary osądza przestępstwa, o których mowa w n. 1, zgodnie z poniższymi artykułami.

Art. 2

§ 1. Przestępstwami przeciw wierze, o których mowa w art. 1, są: herezja, apostazja i schizma, zgodnie z kanonami 751 i 1364 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz kanonami 1436, § 1, i 1437 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich.

§ 2. W przypadkach, o których mowa w § 1, zgodnie z prawem, do ordynariusza lub hierarchy należy, jeśli zaistnieje taki przypadek, zwolnienie z ekskomuniki latae sententiae [wiążącej mocą samego prawa] i przeprowadzenie procesu sądowego pierwszej instancji lub pozasądowego na mocy dekretu, przy zachowaniu prawa apelacji lub rekursu do Kongregacji Nauki Wiary.

Art. 3

§ 1. Najcięższymi przestępstwami przeciw świętości Najświętszej Ofiary i sakramentu Eucharystii, osądzanymi przez Kongregację Nauki Wiary, są:

1° zabranie lub przechowywanie postaci konsekrowanych w celach świętokradczych, albo ich profanacja, o czym mowa w kan. 1367 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1442 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich;

2° usiłowanie sprawowania liturgicznej czynności Ofiary eucharystycznej, o czym mowa w kan. 1378, § 2, n. 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego;

3° symulacja sprawowania liturgicznej czynności Ofiary eucharystycznej, o czym mowa w kan. 1379 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1443 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich;

4° koncelebrowanie Ofiary eucharystycznej – zabronionej przez kan. 908 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz przez kan. 702 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, o czym mowa w kan. 1365 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1440 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich – z szafarzami wspólnot kościelnych nie mających sukcesji apostolskiej i nie uznających godności sakramentalnej święceń kapłańskich.

§ 2. Tylko Kongregacja Nauki Wiary osądza również przestępstwo, polegające na konsekracji w celu świętokradczym jednej tylko postaci albo obu podczas sprawowania Eucharystii lub poza nią. Popełniający to przestępstwo winien być ukarany odpowiednio do wagi przestępstwa, nie wyłączając wydalenia lub pozbawienia urzędu.

Art. 4

§ 1. Najcięższymi przestępstwami przeciw świętości sakramentu pokuty, które osądza Kongregacja Nauki Wiary, są:

1° rozgrzeszenie wspólnika w grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu, o czym mowa w kan. 1378, § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1457 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich;

2° usiłowanie udzielenia rozgrzeszenia sakramentalnego albo słuchanie spowiedzi pomimo zakazu, o czym mowa w kan. 1378, § 2, n. 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego;

3° symulowanie udzielania rozgrzeszenia sakramentalnego, o czym mowa w kan. 1379 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1443 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich;

4° nakłanianie do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu w akcie spowiedzi albo przy jej okazji, lub pod jej pretekstem, o czym mowa w kan. 1387 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1458 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, jeśli ma na celu grzech z samym spowiednikiem;

5° bezpośrednie lub pośrednie naruszenie tajemnicy sakramentalnej, o czym mowa w kan. 1388, § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w kan. 1456, § 1 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich.

§ 2. Przy utrzymaniu w mocy przepisu z § 1, n. 5, tylko Kongregacja Nauki Wiary osądza również najcięższe przestępstwo, polegające na nagrywaniu za pomocą jakichkolwiek urządzeń technicznych albo na rozpowszechnianiu w złych zamiarach w środkach społecznego przekazu tego, co zostało powiedziane przez spowiednika lub penitenta w spowiedzi sakramentalnej, prawdziwej lub fałszywej. Popełniający to przestępstwo winien być ukarany odpowiednio do wagi przestępstwa, nie wyłączając wydalenia lub po zbawienia urzędu, jeśli jest duchownym.

Art. 5

Tylko Kongregacja Nauki Wiary osądza również najcięższe przestępstwo usiłowania udzielenia sakramentu święceń kobiecie:

1° przy utrzymaniu w mocy przepisu kan. 1378 Kodeksu Prawa Kanonicznego, zarówno usiłujący udzielić sakramentu święceń, jak i kobieta usiłująca przyjąć święcenia podlegają ekskomunice latae sententiae [wiążącej mocą samego prawa], zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej;

2° jeśli zaś usiłujący udzielić sakramentu święceń lub kobieta usiłująca przyjąć święcenia jest chrześcijaninem podlegającym Kodeksowi Kanonów Kościołów Wschodnich, przy utrzymaniu w mocy przepisu kan. 1443 tegoż Kodeksu, winien być ukarany ekskomuniką większą, z której zwolnienie jest również zastrzeżone Stolicy Apostolskiej;

3° jeśli winny jest duchownym, może być ukarany wydaleniem lub pozbawieniem urzędu.

Art. 6

§ 1. Najcięższymi przestępstwami przeciw obyczajom, które osądza tylko Kongregacja Nauki Wiary, są:

1° przestępstwo przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu, popełnione przez duchownego z nieletnim poniżej osiemnastego roku życia; w tym numerze zrównana jest z nieletnim osoba, która trwale jest niezdolna posługiwać się rozumem;

2° nabywanie albo przechowywanie, lub rozpowszechnianie w celach lubieżnych materiałów pornograficznych, przedstawiających nieletnich poniżej czternastego roku życia, przez duchownego – w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

§ 2. Duchowny popełniający przestępstwa, o których mowa w § 1, winien być ukarany odpowiednio do wagi przestępstwa, nie wyłączając wydalenia lub pozbawienia urzędu.

Art. 7

§ 1. Przy utrzymaniu w mocy prawa Kongregacji Nauki Wiary do uchylenia przedawnienia w poszczególnych przypadkach, skarga karna odnośnie do przestępstw osądzanych tylko przez Kongregację Nauki Wiary wygasa na skutek przedawnienia po upływie dwudziestu lat.

§ 2. Przedawnienie liczy się zgodnie z kan. 1362, § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz z kan. 1152, § 3 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich. Natomiast w przypadku przestępstwa, o którym w art. 6, § 1, n. 1, przedawnienie zaczyna się liczyć od dnia, w którym nieletni skończył osiemnaście lat.