Królu Niebieski, Pocieszycielu, Duchu Prawdy

Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie (J 15,26).

We wschodniej tradycji centralnym momentem roku liturgicznego jest święto Zmartwychwstania Pańskiego. Chrystus podeptawszy śmierć odrodził w nas praobraz człowieczeństwa i tym samym „będącym w grobach, życie darował”( fragment troparionu paschalnego). Zmartwychwstanie było triumfem Boga- człowieka i potwierdzeniem jego panowania. Jednakże Chrystus miał wkrótce zostawić apostołów i wstąpić na niebiosa, tak jak zapowiedział. W stychirach z Weczirni( nieszporów) święta Wniebowstąpienia Pańskiego słyszymy o bardzo szczegółowo opisane jest zachowanie apostołów:

Rzeczywiście fakt Wniebowstąpienia był dla apostołów bardzo przygnębiający. Od tej chwili musieli radzić sobie na ziemi bez fizycznej obecności swojego mistrza. Pamiętali jednak o obietnicy jaką Jezus złożył jeszcze w czasie swojej publicznej działalności .W ewangelii św. Jana wielokrotnie zapewniał ich, że nie zostaną sierotami, ale napełni ich Pocieszyciel, którego „ świat przyjąć nie może”. Zauważmy, że  Duch Święty zstępuje na apostołów w dniu Szawuot. Apotołowie będący ortodoksyjnymi Żydami  upamiętniali w ten sposób  nadanie Dekalogu na górze Synaj. Zesłanie Ducha Świętego jest tym samym wypełnieniem obietnicy Ojca w Nowym Testamencie. To fascynujące zestawienie znaczenia obu wydarzeń po raz kolejny pokazuje nieogarnioną naturę Boga, objawiającego się w tak różnorodny sposób w  swojej jedności. Doskonale obrazuje to troparion, z Weczirni święta Zesłania Ducha Świętego. Jego autorem jest cesarz bizantyjski Leon:

Jedność  Trójcy Świętej, której wspomnienie Kościół Wschodni obchodzi w poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego już od początków chrześcijaństwa była uważana za niepodważalną prawdę wiary. Tym samym arianizm potępiony został już na pierwszym soborze powszechnym w Nicei (325 r.).

Zesłanie Ducha Świętego ukazuje uczniom rzeczywistość pełną nadziei i światłości. Pomimo wewnętrznej słabości dary Ducha Świętego uzdalniają apostołów do głoszenia Ewangelii. Napełnieni  Duchem apostołowie  po wyjściu z wieczernika zaczęli mówić wieloma językami, czym wzbudzili zdziwienie i politowanie ze strony innych ludzi. Obrazują to Stychiry w czasie Stychowni (część Weczirni):