Jedność Kościoła domaga się czegoś więcej, niż deklaracje. Tutaj trzeba głębokiej UFNOŚCI wobec Bożej opatrzności, która pozwala nam (Kościołowi) płynąć jak żaglowiec. Nabierając wiatru w żagle, stajemy się silni tym właśnie wiatrem – niewidzialnym, wiejącym z różną mocą i w różnych kierunkach, ale zawsze wolnym i statecznym. Nie na darmo Ducha Świętego często przedstawia się jako podmuch wiatru. Przyszło mi teraz na myśl, że biblijne słowa „tam gdzie dwóch albo trzech gromadzi się w Imię moje” nie koniecznie odnosić się muszą do modlitwy w sensie literalnym – to również ta wzajemna obecność w jednym duchu, wyrażana przez empatię, pragnienie pomocy i zrozumienia – słowem intencja trwania w jedności i czystej, bezinteresownej relacji z drugą osobą. Tam również można liczyć, że Bóg będzie między nami...

Niedawno czytałem, że tegoroczne spotkanie wielu religii w Asyżu nie będzie łączone ze wspólną modlitwą o pokój (ani nawet z indywidualną modlitwą w jednym zgromadzeniu). Powód? Zarzuty fundamentalistów o synkretyzm religijny, kierowane już przy wcześniejszych spotkaniach pod adresem Jana Pawła II. Benedyktowi zależy na jedności Kościoła, podejmuje gesty dobrej woli w kierunku lefebrystów, a także w stronę protestantów (jedni i drudzy wyrzucali nadmierne bratanie się z innymi religiami). Pozostanie więc wspólny czas skupienia. Ale może to właśnie będzie najpełniejsze spotkanie? Może za bardzo ograniczamy przestrzeń modlitwy do recytowanych słów, gestów, deklaracji?...