Prawdziwy badoué

  Archiwum ks. Zenona Sali Proboszcz osobiście doglądał wymiany dachu. Ks. Zenon jest proboszczem parafii Essiengbot w kameruńskiej diecezji Doumé-Abong Mbang. Należy do niej 80 wiosek rozciągających się na 3 tysiącach kilometrów kwadratowych. Parafia znajduje się w buszu, a większa jej część jest położona w rezerwacie przyrody. Oprócz kościoła jest tam 50 kaplic dojazdowych. Do ubiegłego roku ks. Sala był jedynym kapłanem, który na tak dużym terenie sprawował posługi. Teraz ma wikarego – pochodzącego z diecezji przemyskiej ks. Mirosława Dubiela. I jest łatwiej, bo kiedy jeden zostaje w misji, drugi może odwiedzać parafian w odległych wioskach.

Nie chcę być podrabiany

– Ludzie mówili, że jestem prawdziwym badoué. Badoué to plemię, czyli jestem jednym z nich. Jednak kiedy byłem w jednej z wiosek, podszedł do mnie katechista i mówi: „Ty nie jesteś prawdziwy badoué”. Odpowiadam: „Jak to nie jestem? Wszyscy mówią, że jestem prawdziwym badoué. Byłem w takich wioskach, gdzie ty nie byłeś”. „Ty nie jesteś prawdziwym badoué” – ponownie podkreślił. „A dlaczego nie jestem? Zależy mi na tym, żebym był prawdziwy. Nie chcę być jakiś taki podrabiany” – powiedziałem. „Bo nie byłeś jeszcze w mojej wiosce” – odpowiedział. I rzeczywiście, okazało się, że na mapie parafii była zaznaczona ta wioska. Jest w niej tylko siedmiu katolików. Była zapomniana przez wcześniejszych misjonarzy. Ksiądz tam nie przyjeżdżał, bo nie ma do niej drogi – opowiada ks. Zenon.

Postanowił tam pojechać. Po kilku godzinach dotarł do wioski. – Było przyjęcie, powitanie z wierszykami. Zebrali się katolicy i protestanci, bo wioska jest w większości protestancka. Na powitanie była kura. Cztery osoby przystąpiły do spowiedzi świętej. Był wspólny Różaniec. Protestanci odmawiali go razem z nami. Kiedy już odprawiłem Mszę św., szef wioski wystąpił publicznie i ogłosił mnie prawdziwym badoué. Oczywiście były tańce. Otrzymałem prezenty. To były banany, orzeszki arachidowe, dwie kury, nie licząc obiadu – wspomina misjonarz.

  Archiwum ks. Zenona Sali Sprzątanie kościoła po ulewie zajęło pół dnia. Teraz świątynia czeka na remont Wioska, którą odwiedził, oddalona jest od parafii o 40 km. W dowód wdzięczności jej mieszkańcy przyszli na święta wielkanocne do parafii na piechotę. Ale nie tylko w dowód wdzięczności. Chcieli w ten sposób zachęcić swojego proboszcza, by do nich znów przyjechał. – Bo ludzie, którzy nie mają księdza na co dzień, czekają na niego – podkreśla ks. Zenon.

Deszcz nie w porę

Misję, gdzie obecnie pracuje ks. Zenon Sala, 60 lat temu założyli holenderscy misjonarze. W tym samym czasie powstał kościół, który został pokryty blachą przywiezioną z Holandii. Przez ten czas dach nie był zmieniany. Teraz zaczął przeciekać, a spróchniałe drewno groziło zawaleniem. Dlatego cztery lata temu postanowili przystąpić do prac. Przez ten czas zbierali fundusze. W lutym tego roku udało się dach zmienić, aczkolwiek nie bez przygód. – Właściwie fachowcy nie mówili o żadnych problemach. Wybraliśmy najdogodniejszy termin – porę suchą. Byliśmy pewni, że nie będzie padać, ale zostaliśmy zaskoczeni. Po zdjęciu blachy przyszły deszcze, zniszczyły sufit i kościół – mówi ks. Sala.