Ich Ameryka

Ksiadz Jan Lachowiecki tradycyjnie urlop spędza w Niewodnikach, w parafii św. Mikołaja w Żelaznej, w domu siostry Anny i jej męża Macieja. Jest też stałym gościem ks. proboszcza Edmunda Sachty. Ich wieloletnia przyjaźń pozwala na szczerą rozmowę na tematy osobiste, religijne, społeczne. Chociaż, jak mogłam usłyszeć, głównie dotyczy ona spraw duszpasterskich, uczestnictwa wiernych w liturgii Mszy św. i nabożeństwach, głoszenia kazań, zachowań i gestów podczas liturgii, skupienia, doboru pieśni. Ksiadz Edmund Sachta i jego parafinie znają potrzeby parafii ks. Lachowieckiego, od początku wspierają misjonarza i cieszą się jego sukcesami. Teraz śpiewają „Te Deum ladamus” za 25 lat pracy misyjnej w Peru, dziękując razem z ks. Lachowieckim za wszystko, czego udało mu się dokonać.

– Tylko jego wielka skromność i pokora nie pozwalają mu głośno mówić, że jest człowiekiem sukcesu. A tak przecież jest, bo przetrwał najtrudniejsze chwile budowania wspólnoty parafialnej w Parroquia San Pedro w Cumba, w diecezji Chachapoyas. Pokonał czas adaptacji i zdobył zaufanie swoich parafian, którzy, jak sam mówi, przychodzą do niego po radę w każdej skomplikowanej sprawie osobistej, rodzinnej, zawodowej. Biskup ordynariusz Emiliano A. Cisneros jest jego przyjacielem, bardzo ceni jego pracę i za każdym razem, gdy ks. Jan jedzie na urlop, prosi go, by nie został w Polsce – mówi ks. Sachta.

Tych sukcesów, którymi ks. Jan nie chce się chwalić, jest wiele. 25 lat pracy duszpasterskiej w parafii liczącej 32 wioski, leżące głównie w górach, do których w porze deszczowej Dotarcie jest wielkim wyzwaniem. „Padre” ma w każdej wsi kaplicę, katechistów i wiernych, którzy zawsze czekają na niego. I chociaż, jak opowiada misjonarz, zdarza się, że każe im powtórzyć „Credo”, zbyt szybko i bezmyślnie wypowiedziane, to widzi ich gorliwość w chodzeniu do kościoła i słuchaniu kazania, zwłaszcza gdy prowadzone jest w formie dialogu. Sukcesem z pewnością jest pięciu wyświęconych w tym czasie w parafii księży oraz studia sześciu kleryków. 7 grudnia 2010 r. w Cumbie, w wigilię uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP, odbyła się konsekracja budowanego przez ks. Jana Lachowieckiego przez 10 lat kościoła – pięknego, solidnego, odpornego na wstrząsy tektoniczne, największego w diecezji (o wymiarach 46 ¬ 15 m). Wkrótce na terenie parafii wybudowana zostanie największa hydroelektrownia w Peru, na rzece Maronion (główny dopływ Amazonki), piąta co do wielkości w Ameryce Południowej. Duży kościół jest tu potrzebny.

Ksiądz Jan Lachowiecki nie lubi rozgłosu ani jubileuszy. Pragnie jedynie, podsumowując 25-letni pobyt na misjach w Peru, podziękować Bogu za wszelkie łaski, a ludziom za modlitwę i życzliwość. Szczególne podziękowania kieruje do abp. Alfonsa Nossola za zainteresowanie jego pracą misyjną i problemami Kościoła w Peru. Dziękuje wszystkim ofiarodawcom, łącznie z Diecezjalnym Funduszem Pomocy Misjonarzom. Dziękuje za pomoc ks. prałatowi Wolfgangowi Globischowi. Otrzymał pieniądze na budowę świątyni od znajomych księży proboszczów i ich parafian – gdy w czasie urlopów w 2004 i 2007 r. głosząc kazania, poprosił o wsparcie – z Budkowic Starych (śp. ks. Jerzy Bortel), z Opola, z par. bł. Czesława (ks. Stanisław Dworzak), z Jaryszowa (ks. Krystian Krawiec), z Gorzowa Śl. (ks. Józef Dziuk), z Opola-Półwsi (ks. Tadeusz Słocki), z Tuł (ks. Rajmund Kała), z Kórnicy (ks. Józef Niedziela), z Modzurówa (ks. Joachim Kroll), z Olesna (ks. Zbigniew Donarski), z Opola-Szczepanowic (ks. Zygmunt Lubieniecki), z Dobrzenia Wielkiego (ks. Jan Polok), z Prudnika (ks. Stanisław Bogaczewicz). Misjonarz podkreśla, że dużym wsparciem duchowym i materialnym przez całe 25-lecie jest parafia Żelazna, z proboszczem i jego siostrą Anną wraz z mężem Maciejem.