Harcerze

Wczasowicze kolejny rok nie mają szczęścia. Znów przetoczyła się nad nami burza, pozbawiając okoliczne miejscowości prądu. Rolnicy też narzekają. Nie dziwię się. Nadludzkiego wysiłku trzeba, by zebrać siano i przygotować zapas na zimę. Jednej tylko grupie wakacyjnych gości pogoda nie przeszkadza. To harcerze. Rozbili swój obóz w pobliskim lesie. Przygotowani na wszystko. Przygotowani nie znaczy ze skrzyniami dodatkowych namiotów, pałatek i ubrań przeciwdeszczowych. Przygotowani, czyli mający plan na każdą okoliczność.

Jechałem lasem, a tu przede mną, na małej łączce, zastęp harcerzy. Bo ich zawsze można poznać. Nie rozstają się z mundurem. Trochę jak w wojsku. Co wcale nie jest wyrzutem. Oni po prostu nie wstydzą się swojej tożsamości, tradycji i związanych z nimi wartości. Więc zatrzymałem się z ciekawości. Podobno na tej łączce – zaczął tłumaczyć zastępowy – rośnie rzadki gatunek widłaka. Mamy go znaleźć, opisać, zrobić zdjęcia i miejsce nanieść na mapę. Nie lepiej wyrwać jeden okaz i pochwalić się przed innymi zdobyczą – zapytałem podstępnie. Ksiądz chyba żartuje! Przecież to gatunek pod ścisłą ochroną, usłyszałem odpowiedź.

O zastępowym trzeba mówić szeptem. Bo to ewenement. Ktoś, kto nie mieści się w obowiązującym prawie. Podobnie jak animator na oazie. Jeden z drugim mają zresztą dużo wspólnego. Bo ksiądz Blachnicki, stary harcerz, oparł się na skautowskiej zasadzie wychowania rówieśniczego. Ale co ta zasada ma wspólnego z szeptaniem? Bo taki zastępowy wiekiem jest niewiele starszy od swoich podopiecznych. Można przypuszczać, że w drużynie młodszych harcerzy nie będzie miał osiemnastu lat. Biorąc pod uwagę fakt, że większość zadań zastęp wykonuje samodzielnie… Właśnie, lepiej wykropkować. Bo jeszcze dobierze się do zastępowych jakiś gorliwy urzędnik i w trosce o pełne bezpieczeństwo dzieci sprawdzoną zasadę wychowania rówieśniczego trafi nie napiszę co.

Jeśli chodzi o gorliwych urzędników. Dobrze, że harcerstwo powstało przed przeszło stu laty. Dziś nie miało by najmniejszej szansy zaistnienia. Z podziwem obserwuję kadrę instruktorską, broniącą z uporem resztek harcerskiej tożsamości. I zastanawiam się nad możliwością zorganizowania obozu na wzór tych pierwszych. Z budowaniem prycz, kuchni i całej tej obozowej infrastruktury, z wykorzystaniem dostępnych pod ręką materiałów i własnej pomysłowości. Nie ma szans.

Spośród setek wczasowiczów harcerzy wyróżnia nie tylko mundur i dziwaczne w przekonaniu wielu zainteresowania. Harcerzy wyróżnia także uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. Zupełnie odwrócone proporcje. Niemalże stuprocentowa frekwencja, chociaż nie spotkałem komendanta obozu i instruktorów, którzy by nakazywali uczestnictwo. Mało tego. Msza polowa to zawsze kolejki do spowiedzi i przystępująca do Komunii świętej większość. To dobrze przygotowana liturgia i piękne śpiewy. Z tradycyjną modlitwą harcerską na zakończenie: „O Panie Boże, Ojcze nasz, w opiece swej nas miej. Harcerskich serc Ty drgnienia znasz, nam pomóc zawsze chciej”.

Rozpisałem się o tej specyficznej grupie naszych wakacyjnych gości właściwie nie wiem czemu. Być może dlatego, że proponowany przez harcerstwo model wychowania jest mi bliski. Trochę z podziwu dla garstki szaleńców, którym chce się robić rzeczy ciekawe i trudne zarazem. Nie, to nie bliskość i podziw.  Temu pisaniu towarzyszy jedno pytanie. Skoro Kościołowi tak bardzo zależy na wychowaniu młodego pokolenia, dlaczego na obozie nie ma kapelana? Rozmawiałem o tym kiedyś z instruktorami. Wie ksiądz, my bardzo byśmy chcieli…