Kościele, odwagi!

Pod wpływem sugestii biskupów z całego świata i własnego rozeznania Benedykt XVI ogłosił, że najbliższe zgromadzenie Synodu Biskupów w październiku 2012 roku zajmie się problem skuteczniejszego przekazu wiary. Ogłoszono właśnie dokument przygotowawczy, tzw. lineamenta zawierające propozycje spraw do przemyślenia. Tydzień później w Rzymie zebrała się grupa teologów, aby zastanowić się nad tym, czym ma być nowa ewangelizacja. Dwudniowe obrady odbywały się z inicjatywy papieskiej Rady ds. Nowej Ewangelizacji. Ta dykasteria, utworzona we wrześniu ubiegłego roku, ma służyć sprawie przepowiadania Ewangelii zwłaszcza w krajach chrześcijańskich, gdzie sekularyzacja spowodowała duże spustoszenia. Oba wydarzenia łączy jeden temat – nowa ewangelizacja. Ta sprawa wyraźnie mocno leży na sercu papieżowi. Nie chodzi tu o bicie piany wokół pobożnego hasła, ale o wezwanie chrześcijan do obudzenia postawy misyjnej, osłabionej w ostatnich latach przez wiele współczesnych zjawisk i w świecie, i w Kościele.

Operacja ożywienia ciała
„Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej” – taki tytuł noszą liczące około 40 stron maszynopisu lineamenta. To nie jest drętwy, suchy dokument. To przenikliwa diagnoza sytuacji Kościoła i zarazem apel do zdecydowanych działań. Autorzy przypominają, że pojęcie „nowej ewangelizacji” wprowadził Jan Paweł II, nie spodziewając się, że okaże się ono tak nośne i aktualne, początkowo w Ameryce Łacińskiej, a dziś w całym Kościele. Dlaczego ewangelizacja ma być nowa? Chodzi o „odwagę poszukiwania nowych dróg w obliczu nowych okoliczności, w których Kościół ma głosić dzisiaj Ewangelię”. Nowość ma dotyczyć zapału, metod i owoców. Podstawową sprawą jest odnowienie w Kościele ducha misyjnego, którym odznaczali się pierwsi chrześcijanie. Dokument mówi o konieczności „operacji ożywienia ciała” Kościoła, o „odrodzeniu duchowego życia Kościołów lokalnych”. Nowa ewangelizacja zaczyna się od krytycznego spojrzenia na kościelne podwórko, aby rozpoznać, ile tam „lęku, znużenia, polegania na sobie”. Drugim etapem jest „przebudzenie, przystąpienie do działania dzięki pomocy Ducha Świętego”.

Ta sprawa dotyczy także Polski! Choć nie brakuje u nas nowych inicjatyw, to jednak duchowa pustynia wciąż powiększa swój zasięg. Wolny, acz systematyczny spadek wskaźników religijności, słabe efekty katechizacji, bierność i stagnacja w duszpasterstwie – tych zjawisk nie można nie dostrzegać. Część pasterzy uważa, że nie należy panikować. Pokonaliśmy Morze Czerwone, pokonamy i dzisiejsze trudności. Taka postawa wydaje się, delikatnie rzecz ujmując, mało odpowiedzialna. Synodalne lineamenta biją na alarm. W obliczu nowych wyzwań Kościół musi z nową siłą i wyobraźnią głosić Ewangelię. W dokumencie 17 razy pada słowo ODWAGA.