Tato, ja pójdę za ciebie

Prośby nic nie dały

To była grudniowa sobota 1939 roku. Przed dom Kurpasków podjechała ciężarówka z przyczepą. Wysiedli z niej Niemcy, którzy przyjechali po Karola. Z pewnością dowiedzieli się wcześniej, że był żołnierzem Wojska Polskiego i mógł stanowić zagrożenie dla okupantów. Poza tym wcześniej oddał broń… Ojciec chłopaka znał doskonale niemiecki, próbował więc ratować syna, wyjaśnić sytuację. – Przecież oddał broń! Zostawcie go w spokoju – mówił Józef. – Jeśli powiesz, że masz niemieckie korzenie, zostawimy ci syna. Albo wydaj tych, którzy mają broń we wsi – usłyszał. – Ja jestem Polakiem i nikogo nie wydam, o żadnej broni nic nie wiem – odpowiedział Józef. Niemiec wyciągnął więc pistolet i grożąc ojcu Karola, wysyczał, że jakby połknął taką kluskę (nabój), to inaczej by odpowiadał. Prośby i błagania ostatecznie nic nie dały. Karol przygotował się do wyjścia: włożył płaszcz, a Zyta, wówczas dziewięcioletnia dziewczynka, podała mu kapelusz…

Spóźniłeś się

Las Buczyna w Zbylitowskiej Górze jest ostatnim świadkiem życia Karola i 33 innych mieszkańców powiatu dąbrowskiego, którzy zostali zabrani przez Niemców i tutaj przywiezieni… – Karola zabrali w sobotę, a już w poniedziałek pełen niepokoju ojciec pojechał do tarnowskiego więzienia, żeby zapytać o syna. Szwab wziął kajet do ręki, zaczął szukać wśród nazwisk aresztowanych. – Spóźniłeś się – powiedział i pokazał czarny krzyżyk nakreślony przy Karolu Kurpasce – opowiada pani Zyta. 22-letni młodzieniec został rozstrzelany razem z pozostałymi mieszkańcami powiatów dąbrowskiego i tarnowskiego. W sumie Niemcy zamordowali na Buczynie około 10 tys. obywateli polskich.

Zdjęcie jak relikwia

Starego domu Kurpasków w Samocicach już nie ma. Ale ojcowizna przetrwała i teraz gospodarzy tam bratanek Karola, Józef. – Niemcy otoczyli cały dom. Karol to widział, udało mu się jednak prześlizgnąć do środka. Matka dała mu wówczas chleb i różaniec. Chleb wziął Niemiec, gdy sprawdzał, czy chłopak nie ukrywa tam broni. Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że Karol poszedł za ojca. Zginął, by Józef, mój dziadek, mógł przeżyć i być z rodziną. Karol uważał, że tak będzie najlepiej dla wszystkich. Oddał życie dla ratowania całej rodziny – podkreśla Józef Kurpaska.

W domu pana Józefa i jego żony Wioletty przechowuje się zdjęcie Karola. Pani Wioletta traktuje je jak relikwię. Z szarego tła patrzą na nas jasne oczy młodego żołnierza. – Dziadek, ojciec Karola, bardzo przeżywał tę stratę. Codziennie chodził na Mszę św. W naszym kościele parafialnym znajduje się tablica upamiętniająca wszystkich, którzy zginęli w czasie II wojny światowej. Ale wśród nich Karol jest wyjątkowy. Dzięki jego ofierze ocalała duża rodzina – dodaje pan Józef. Pani Wioletta podkreśla natomiast, że pamięć o Karolu jest bardzo żywa w całej rodzinie. – Staramy się raz w roku pojechać do Zbylitowskiej Góry, zapalić znicz, złożyć kwiaty. Pamiętamy o nim – mówi pani Wioletta. Sprawę Karola Franciszka Kurpaski na polecenie bp. Andrzeja Jeża rozpatruje specjalna komisja. Czy młodzieniec z Samocic ma szansę być kimś więcej niż bohaterem? Czas pokaże…