Dekret zatwierdzający "ad experimentum" Statuty Drogi

Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w 1964r. wśród mieszkańców baraków ze slumsów Palomeras Altas, w Madrycie, za sprawą Pana Francisco (Kiko) Argüello i Pani Carmen Hernández, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ten kerygmat skonkretyzował się w syntezie katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże-Liturgia-Wspólnota", która stara się prowadzić ludzi do braterskiej komunii i do wiary dojrzałej.

To nowe doświadczenie katechetyczne, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez Sobór Ekumeniczny Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego arcybiskupa Madrytu, J.E. Casimiro Morcillo. Zachęcił on inicjatorów Drogi do rozpowszechniania jej w parafiach, które o to poproszą. W ten sposób to doświadczenie ewangelizacji rozpowszechniło się stopniowo w archidiecezji Madrytu i w innych hiszpańskich diecezjach.

W 1968r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i osiedlili się w dzielnicy Borghetto Latino. Za pozwoleniem Jego Eminencji Kardynała Angelo Dell’Acqua, ówczesnego Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta i Diecezji Rzymskiej, rozpoczęła się pierwsza katecheza w parafii Nostra Signora del Santissimo Sacramento i Santi Martiri Canadesi. Począwszy od tej daty, Droga rozprzestrzeniała się w diecezjach całego świata, a nawet w krajach misyjnych.

Droga Neokatechumenalna oddaje się na posługę biskupom i proboszczom, jako itinerarium ponownego odkrywania Chrztu i stałego wychowywania w wierze, proponowane wiernym, którzy pragną w swoim życiu ożywić bogactwa inicjacji chrześcijańskiej, idąc tą drogą nawrócenia i katechezy. Jak napisał Ojciec Święty, ważną pomocą w takim procesie może się stać także „katecheza osób ochrzczonych prowadzona w formie katechumenatu i wykorzystująca pewne elementy «Obrzędów Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych», które służą odkryciu i przeżywaniu ogromnych i nadzwyczajnych bogactw i odpowiedzialności wynikających z otrzymanego Chrztu" (Christifideles laici, 61).

Celem ostatecznym Drogi – której itinerarium jest przeżywane w parafiach, w małych wspólnotach złożonych z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie – jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej zażyłości z Jezusem Chrystusem i uczynienie ich wszędzie aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela. Ponadto Droga Neokatechumenalna jest narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu.

Droga realizuje się według wskazań zawartych w Dyrektorium katechetycznym: Droga Neokatechumenalna. Linie orientacyjne dla ekip katechistów (por. Statuty, art.2,2), podlegającym wspólnemu zatwierdzeniu przez Kongregację Doktryny Wiary, Kongregację do Spraw Duchowieństwa i Kongregację do Spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Wielokrotnie i w różny sposób Ojciec Święty zwracał się do Drogi Neokatechumenalnej, aby podkreślić obfitość owoców ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, jakie ona wnosi w życie wiernych świeckich, rodzin, wspólnot parafialnych, a także bogactwo wzbudzonych powołań do życia kapłańskiego i zakonnego, ukazując się jako „itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych" (AAS 82 [1990] 1513-1515).