Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w 1964r. wśród mieszkańców baraków ze slumsów Palomeras Altas, w Madrycie, za sprawą Pana Francisco (Kiko) Argüello i Pani Carmen Hernández, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ten kerygmat skonkretyzował się w syntezie katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże-Liturgia-Wspólnota", która stara się prowadzić ludzi do braterskiej komunii i do wiary dojrzałej.

To nowe doświadczenie katechetyczne, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez Sobór Ekumeniczny Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego arcybiskupa Madrytu, J.E. Casimiro Morcillo. Zachęcił on inicjatorów Drogi do rozpowszechniania jej w parafiach, które o to poproszą. W ten sposób to doświadczenie ewangelizacji rozpowszechniło się stopniowo w archidiecezji Madrytu i w innych hiszpańskich diecezjach.

W 1968r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i osiedlili się w dzielnicy Borghetto Latino. Za pozwoleniem Jego Eminencji Kardynała Angelo Dell’Acqua, ówczesnego Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta i Diecezji Rzymskiej, rozpoczęła się pierwsza katecheza w parafii Nostra Signora del Santissimo Sacramento i Santi Martiri Canadesi. Począwszy od tej daty, Droga rozprzestrzeniała się w diecezjach całego świata, a nawet w krajach misyjnych.

Droga Neokatechumenalna oddaje się na posługę biskupom i proboszczom, jako itinerarium ponownego odkrywania Chrztu i stałego wychowywania w wierze, proponowane wiernym, którzy pragną w swoim życiu ożywić bogactwa inicjacji chrześcijańskiej, idąc tą drogą nawrócenia i katechezy. Jak napisał Ojciec Święty, ważną pomocą w takim procesie może się stać także „katecheza osób ochrzczonych prowadzona w formie katechumenatu i wykorzystująca pewne elementy «Obrzędów Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych», które służą odkryciu i przeżywaniu ogromnych i nadzwyczajnych bogactw i odpowiedzialności wynikających z otrzymanego Chrztu" (Christifideles laici, 61).

Celem ostatecznym Drogi – której itinerarium jest przeżywane w parafiach, w małych wspólnotach złożonych z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie – jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej zażyłości z Jezusem Chrystusem i uczynienie ich wszędzie aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela. Ponadto Droga Neokatechumenalna jest narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu.

Droga realizuje się według wskazań zawartych w Dyrektorium katechetycznym: Droga Neokatechumenalna. Linie orientacyjne dla ekip katechistów (por. Statuty, art.2,2), podlegającym wspólnemu zatwierdzeniu przez Kongregację Doktryny Wiary, Kongregację do Spraw Duchowieństwa i Kongregację do Spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Wielokrotnie i w różny sposób Ojciec Święty zwracał się do Drogi Neokatechumenalnej, aby podkreślić obfitość owoców ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, jakie ona wnosi w życie wiernych świeckich, rodzin, wspólnot parafialnych, a także bogactwo wzbudzonych powołań do życia kapłańskiego i zakonnego, ukazując się jako „itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych" (AAS 82 [1990] 1513-1515).

Podczas audiencji udzielonej 24 stycznia 1997r. inicjatorom i odpowiedzialnym za wspólnoty neokatechumenalne rozsiane w świecie, z okazji wspomnienia trzydziestolecia życia Drogi, Ojciec Święty wyraźnie zachęcił do zredagowania Statutów, „krok bardzo ważny otwierający drogę do formalnego uznania prawnego ze strony Kościoła, dającego wam jeszcze jedną gwarancję autentyczności waszego charyzmatu" (L’Osservatore Romano, 25 stycznia 1997, s.4). Od tego momentu inicjatorzy, wspomagani przez Papieską Radę do Spraw Świeckich, rozpoczęli proces wypracowywania norm statutowych zdolnych do regulowania praktyki i włączenia Drogi Neokatechumenalnej w tkankę kościelną.

Dnia 5 kwietnia 2001 roku, odręcznym listem adresowanym do Jego Eminencji Kardynała Jamesa Francisa Stafforda, Przewodniczącego Papieskiej Rady do Spraw Świeckich, Papież, podkreślając ponownie wspomnianą wyżej konieczność, potwierdził kompetencje tej dykasterii do zatwierdzenia Statutów Drogi Neokatechumenalnej i powierzył jej trosce towarzyszenie Drodze w przyszłości (por. L’Osservatore Romano, 17-18 kwietnia 2001, s.4).

Dlatego też:

Biorąc pod uwagę wielorakie duchowe owoce wniesione do nowej ewangelizacji przez praktykę Drogi Neokatechumenalnej – przyjętej i docenionej w swoim ponadtrzydziestoletnim okresie życia w wielu Kościołach lokalnych – wskazywane w wielu listach polecających Papieskiej Radzie do Spraw Świeckich przez kardynałów, patriarchów i biskupów;

Po uważnym zbadaniu tekstu Statutów, owocu pracowitego procesu współpracy między inicjatorami Drogi Neokatechumenalnej a Papieską Radą do Spraw Świeckich, która korzystała z wkładu wniesionego przez różne dykasterie Kurii Rzymskiej w ramach właściwych im kompetencji;

Biorąc pod uwagę podanie skierowane do tej dykasterii z datą 5 kwietnia 2002r. przez Pana Francisco (Kiko) Argüello, przez Panią Carmen Hernández i przez Księdza Mario Pezzi, członków międzynarodowej ekipy odpowiedzialnej za Drogę Neokatechumenalną, w którym proszą o zatwierdzenie Statutów Drogi Neokatechumenalnej;

Biorąc pod uwagę artykuły 131 i 133, §1 i §2, konstytucji apostolskiej Pastor Bonus o Kurii Rzymskiej, Papieska Rada do Spraw Świeckich

POSTANAWIA

zatwierdzić "ad experimentum", na okres pięciu lat, Statuty Drogi Neokatechumenalnej należycie uwierzytelnione przez dykasterię i w kopii złożone w jej archiwach. W nadziei, że te normy statutowe będą stanowić stałe i pewne linie przewodnie dla życia Drogi i będą ważną podporą dla Pasterzy w ich ojcowskim i czujnym towarzyszeniu wspólnotom neokatechumenalnym.


Dan w Watykanie, 29 czerwca 2002, w Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, Patronów Świętego Miasta Rzymu.