Reguła św. Augustyna

Rozdział V
Rzeczy codziennego użytku i ich przechowywanie

30. Szaty wasze przechowujcie w jednym miejscu, pod opieką jednego szatniarza, dwóch lub tylu, ilu potrzeba do czyszczenia, aby ich mole nie zniszczyły. A jak żywicie się z jednej spiżarni, tak też i ubierajcie się z jednej szatni. I jeśli możliwe, nie zwracajcie uwagi na to, jakie ubranie daje się wam stosownie do pory roku, czy każdy z was otrzymuje to samo, które przedtem złożył, czy też inne, które drugi brat nosił, byleby nikomu nie odmawiano tego, co potrzebuje. Jeśli zaś powstają stąd między wami spory i niezadowolenie, i użala się ktoś, że teraz otrzymał gorsze ubranie niż miał przedtem, oraz mu ubliża, aby ubierał się tak, jak jego brat, to zastanówcie się, jak wiele jeszcze brakuje wam do owej wewnętrznej szaty duszy waszej, skoro tak się spieracie o szatę ciała! Przeto jeśli toleruje się waszą słabość i otrzymujecie to samo ubranie, które przedtem złożyliście, to jednak w jednym miejscu, pod opieką klasztornych szatniarzy miejcie to, coście zdjęli.

31. Tak przeto niech nikt nie pracuje dla siebie, ale wszystko niech będzie robione dla wspólnego dobra, i to z jeszcze większą starannością i pilnością, niż gdybyście to robili dla siebie samych. Miłość bowiem, o której napisano, że "nie szuka swego" (1 Kor 13,5), tak trzeba rozumieć, że ta miłość przedkłada dobro wspólne nad własne, a nie odwrotnie: własne nad wspólne. I dlatego wiedzcie, że im bardziej będziecie się starali o sprawy wspólne niż o własne, tym więcej postąpicie w doskonałości, tak aby we wszystkich sprawach, które wprawdzie są konieczne, ale przemijające, górowała zawsze miłość, która przetrwa wszystko.

32. Z tego przeto wynika, że jeśli ktoś swoim synom lub powinowatym żyjącym w klasztorze coś przyniesie, np. odzienie czy cokolwiek z rzeczy codziennego użytku, nie powinno się tego przyjmować w skrytości dla siebie, ale trzeba to oddać do dyspozycji przełożonego, a rzecz przekazaną dla wspólnego dobra klasztoru otrzyma ten, kto rzeczywiście będzie jej potrzebował. Gdyby ktoś ukrywał rzecz sobie podarowaną, ma to być osądzone jako kradzież.

33. Bieliznę waszą, stosownie do zlecenia przełożonego, będzie prać albo sami, albo też oddacie ją do pralni, tak aby przesadna troska o czystość szat nie pociągnęła za sobą splamienia waszej duszy.

34. Kąpieli nie należy zabraniać, zwłaszcza gdy tego wymaga zdrowie ciała, lecz trzeba ją brać bez szemrania, choćby to było wbrew własnej woli, jeśli tylko lekarz zaleca, a przełożony nakazuje robić to, co jest konieczne dla zdrowia. Gdyby zaś kto chciał się kąpać, a może jest to dla niego niewskazane, wówczas nie powinno się ulegać jego woli. Czasami bowiem przypuszcza się, że coś posłuży ku pożytkowi i jest przyjemne, a w rzeczywistości szkodzi.

35. W końcu, jeśli występuje jakiś skryty ból w ciele, słudze Bożemu mówiącemu, co go boli, należy dać wiarę bez wahania. Natomiast jeśli nie ma się pewności, czy dla całkowitego usunięcia bólu pomoże to, co chwilowo tylko przynosi ulgę, trzeba zasięgnąć rady lekarza.

36. Do łaźni, czy gdziekolwiek indziej iść trzeba, nie powinno iść mniej niż dwóch lub trzech. Kto zaś potrzebuje gdzie wyjść, pójdzie nie z tymi, z którymi by sam chciał, ale z tymi, z którymi każe mu przełożony.

37. Opiekę nad chorymi, rekonwalescentami lub cierpiącymi na jaką słabość, choćby nawet nie mieli gorączki, trzeba powierzyć jednemu bratu, który sam będzie prosił o wydanie ze spiżarni tego, co uzna za potrzebne każdemu.

38. Ci, którzy mają pieczę o spiżarnię, szatnię czy bibliotekę, niech bez szemrania służą braciom swoim.

39. O książki należy prosić codziennie w godzinach wyznaczonych. Kto by prosił poza tymi godzinami, nie otrzyma.

40. Ci zaś, którzy mają pieczę nad odzieżą i obuwiem, niech się nie ociągają z ich wydaniem potrzebującym braciom.