Reguła św. Augustyna

1. Nade wszystko, bracia najmilsi, miłujcie Boga, a następnie i bliźniego, ponieważ są to przykazania w pierwszym rzędzie nam dane.

2. Oto są przepisy, które wam w klasztorze żyjącym zachowywać nakazujemy.


Rozdział I
Cel i zasady życia wspólnego

3. Zasadniczą przyczyną, dla której zgromadziliście się razem, jest to, abyście jednomyślnie mieszkali w domu i mieli jedną duszę i jedno serce skierowane ku Bogu.

4. A nie nazywajcie czegokolwiek swoją własnością, lecz niech wszystko będzie wam wspólne, a przełożony niech każdemu z was udziela pokarmu i odzienia, nie jednakowo wszystkim, bo nie wszyscy macie jednakowe zdrowie, lecz raczej każdemu tyle, ile potrzebuje. Tak bowiem czytacie w Dziejach Apostolskich, że "wszystko mieli wspólne i rozdzielano każdemu według potrzeby". (4,32.35)

5. Ci, którzy na świecie coś posiadali, niech po wstąpieniu do klasztoru chętnie zechcą to przekazać na wspólną własność.

6. Ci zaś, którzy nic nie posiadali, niech nie domagają się w klasztorze tego, czego nawet na świecie mieć nie mogli. Jednakże ze względu na ich słabość trzeba im udzielać tego, czego potrzebują, chociażby ich ubóstwo na świecie było tak wielkie, że nie mogli znaleźć nawet rzeczy koniecznych. Tylko niech się nie uważają za szczęśliwych jedynie dlatego, że znaleźli tu taki pokarm i odzienie, jakiego na świecie mieć nie mogli.

7. Niech nie zadzierają głowy, ponieważ znajdują się teraz w gronie tych, do których na świecie nawet by przystąpić nie śmieli, ale niech wznoszą swe serca w górę i ziemskich próżności nie szukają, aby klasztory nie stały się pożyteczne jedynie dla bogatych, a nie dla biednych, skoro bogaci tu uniżają się, a biedni wbijają w pychę.

8. Ale też i ci, których na świecie uważano za mających jakieś znaczenie, niech nie pogardzają swoimi braćmi, którzy z biedy przyszli do tego świętego zgromadzenia. Niech raczej starają się chlubić z ubogich braci, niż z godności bogatych rodziców. Niech się także nie wynoszą, jeśli wnieśli coś ze swego majątku do wspólnoty, ani też niech się nie pysznią z bogactwa, jakie przekazali klasztorowi, zamiast korzystać z niego na świecie. Zaiste, każda inna niegodziwość skłania do popełniania złych czynów, pycha zaś zastawia sidła nawet na dobre uczynki, aby je zniszczyć. I cóż pomoże rozdać swój majątek biednym i samemu stać się ubogim, skoro nędzna dusza, pogardzając dobrami, staje się bardziej pyszna niż była wtedy, kiedy je posiadała?

9. A zatem żyjcie wszyscy w jedności i zgodzie, i czcijcie w sobie nawzajem Boga, którego staliście się świątynią.