Między prymasem a przewodniczącym

Arcybiskup przemyski JÓZEF MICHALIK został nowym przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski. Abp J. Michalik był dotychczas wiceprzewodniczącym KEP. Tę funkcję będzie obecnie sprawował arcybiskup poznański STANISŁAW GĄDECKI.



Nowy przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik

Później niż zapowiadano ogłoszone zostały wyniki wyborów nowego przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Konferencję prasową, która miała się odbyć po zakończeniu obrad biskupów zwołano na godzinę 12.00, jednak jeszcze o 12.28 Katolicka Agencja Informacyjna informowała, że wybory trwają.

Wyniki wyborów podano w czasie krótkiej konferencjmi prasowej, która rozpoczęła się o godz. 12.50. Nowym przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski został arcybiskup przemyski JÓZEF MICHALIK. Abp J. Michalik był dotychczas wiceprzewodniczącym KEP. Tę funkcję będzie obecnie sprawował arcybiskup poznański STANISŁAW GĄDECKI.

Dziennikarze nie mili okazji zadać nowym przewodniczącym KEP pytań, ponieważ na godz. 13.00 zaplanowana była Msza św. z okazji 25-lecia sakry biskupiej kard. Józefa Glempa.

Obaj nowi przewodniczący wygłosili krótkie oświadczenia. Abp J. Michalik prosił o modlitwę i współpracę wierzących oraz niewierzących.

Nowy przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski urodził się 20 kwietnia 1941 r. w Zambrowie (diecezja łomżyńska). Święcenia kapłańskie przyjął 23 maja1964 r. w Łomży. 1 października 1986 r. został mianowany ordynariuszem gorzowskim. Konsekrował go Ojciec Święty Jan Paweł II 16 października 1986 r. w Bazylice św. Piotra na Watykanie.

17 kwietnia 1993 r. Został arcybiskupem metropolitą przemyskim.

Pełnił lub pełni następujące funkcje: wiceprzewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, członek Kongregacji ds. Biskupów, konsultor Papieskiej Rady ds. Świeckich, Przewodniczący Komisji ds. Świeckich, Rady Biskupów Europy, Przewodniczący Rady Episkopatu ds. Polonii.




Kończy się druga kadencja Prymasa Polski, kard. Józefa Glempa na stanowisku przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski

Prymas przez „zasiedzenie”

W każdym podręczniku historii Kościoła w Polsce można przeczytać, że pierwszym Prymasem Polski był arcybiskup gnieźnieński Mikołaj Trąba i że tytułu tego zaczął używać w roku 1418. Nie warto jednak szukać w archiwach dokumentu mianującego polskiego uczestnika soboru w Konstancji (1414-1418) prymasem. Jak zwraca uwagę Marceli Kosman, autor książki „Między ołtarzem a tronem. Poczet prymasów Polski”, jedynym źródłem wiedzy o tym fakcie jest Jan Długosz.

Zdaniem ks. prof. Remigiusza Sobańskiego jest faktem bezspornym, że abp Trąba wrócił z soboru w Konstancji z tytułem prymasa. Jak do tego doszło ks. Sobański wyjaśniał niedawno w wywiadzie dla KAI: „Na soborze tym zasiadł on po prostu wśród prymasów i nikt tego nie zakwestionował. Już w 1415 roku podpisywał się pod dokumentami soborowymi jako prymas. Został więc prymasem metodą faktu dokonanego”.

O prymasie Polski mówią dokumenty królewskie z roku 1418. Wiadomo, że papieże akceptowali używanie przez arcybiskupa gnieźnieńskiego tego tytułu. Cztery wieki później Pius VII nadał tytuł prymasa także metropolitom warszawskim. Spowodowane to było ówczesną sytuacją polityczną naszych ziem.

Honor tak, władza nie

Nie tylko w Polsce jest prymas. Prymasi to od wieków biskupi ważniejszych stolic biskupich w niektórych krajach. W średniowieczu z tytułem związana była pewna władza nie tylko nad metropoliami i biskupami danego kraju. Z czasem jednak ta niesprecyzowana dokładnie władza zaczęła się kurczyć. Zdaniem ks. Tadeusza Pawluka, autora komentarza do Kodeksu Prawa Kanonicznego, spowodowane to było praktyką wysyłania przez Stolicę Apostolską do lokalnych Kościołów i do poszczególnych krajów, legatów papieskich.

Kodeks Prawa Kanonicznego mówi o prymasach w rozdziale poświęconym metropolitom. Słowo „prymas” pojawia się w Kodeksie zaledwie trzy razy, w tym dwa razy w odniesieniu do funkcji zakonnej.

Prawo kościelne mówi jasno: „Oprócz prerogatywy honoru, tytuł patriarchy i prymasa nie daje w Kościele łacińskim żadnej władzy rządzenia, chyba że o niektórych z przywileju apostolskiego lub zatwierdzonego zwyczaju co innego wiadomo”. (kan. 438).

Jeśli więc dzisiaj w którymkolwiek kraju prymas Kościoła katolickiego ma jakąś władzę nad innymi metropoliami niż jego własna, wynika to nie z tytułu, lecz z faktu otrzymania od Stolicy Apostolskiej specjalnych uprawnień.

Więcej na następnej stronie