Mediator i doradca

Święty negocjator
ks. Tomasz Jaklewicz

Gromił wszystkich wokół, a jednocześnie głęboko kochał ludzi. Św. Piotr Damiani łączył w sobie wiele sprzecznych powołań. We wszystkich szedł na całość. Z zamiłowania był eremitą, czyli pustelnikiem szukającym samotnie Boga. A jednocześnie ciągnęło go do ludzi. Miał dar jednania skłóconych.

Angażował się w życie Kościoła swoich czasów, zjeździł Europę w charakterze kościelnego negocjatora w sporach między papieżami, biskupami, mnichami i wszelakiego rodzaju władzami. Gromił surowo wszystkich dookoła, zwłaszcza kler, a jednocześnie głęboko kochał ludzi.

Był niechcianym dzieckiem. Urodził się w 1007 roku w Rawennie, w licznej i biednej rodzinie. Jego własna matka porzuciła go jako niemowlę. Piotr znalazł wsparcie w ukochanej siostrze oraz w starszym bracie, Damianie, od którego też przejął drugie imię (Damiani). To brat poznał się na niezwykłych zdolnościach Piotra i posłał go na studia. Po przyjęciu święceń kapłańskich został wykładowcą w jednej ze szkół parafialnych. Wkrótce został mnichem, a następnie opatem eremu w Ponte Avellana.

Odnowił życie zakonne, napisał biografię św. Romualda – założyciela kamedułów, w której w porywający sposób przedstawił ideały monastyczne XI wieku. Stał się doradcą klasztorów, kierownikiem duchowym. Garnęli się do niego uczniowie. Dzięki niemu powstawały nowe ośrodki pustelnicze. Był przyjacielem cesarzy Ottona III i Henryka IV, doradcą papieży: Klemensa II, Damazego II, Leona IX i Stefana II. Ten ostatni mianował go w 1057 r. biskupem Ostii i kardynałem.

Św. Piotr Damiani walczył jak lew o odnowę Kościoła. W licznych pismach zwalczał nadużycia, symonię, nieobyczajność kleru. Wielokrotnie bywał legatem papieskim na synodach i mediatorem. Papież Aleksander II trzymał go przy sobie jako doradcę. Zlecił mu misję załagodzenia sporu między biskupem Macon a słynnym opactwem benedyktyńskim w Cluny. Św. Piotr Damiani załatwił też sporne kwestie wśród biskupów: Reims, Sens, Tours, Bourges i Bordeaux. Biskupa Rawenny pogodził ze Stolicą Apostolską.

Był znawcą Biblii i Ojców Kościoła, znakomitym prawnikiem kanonistą. Zostawił po sobie ok. 240 utworów poetyckich, 170 listów, 53 kazania, 7 życiorysów i kilka rozpraw. Zmarł 23 lutego 1072 r. w klasztorze benedyktynów w Faenzy. Pochowano go w tamtejszej katedrze. Papież Leon XII zatwierdził w roku 1821 kult św. Piotra Damiani i ogłosił go doktorem Kościoła.

• Benedykt XVI o św. Piotrze Damianim i... wirtualnej rzeczywistości
• Katecheza Benedykta XVI o św. Piotrze Damianim