Ikona pojednania

Wydawało się, że ikona na zawsze pozostanie w sejfie jakiegoś multimilionera w Kalifornii, gdzie długo była złożona. To, że wróciła do Rosji, podkreśla o. Pitirim, jest zasługą Jana Pawła II. – Ojcze – pytam – przychodzą tutaj nie tylko prawosławni, ale także katolicy, czy nie wywołuje to u was odruchów niechęci. – Skąd, przecież Matka Boża jest dla wszystkich – obrusza się igumen. Zresztą nie tylko dla chrześcijan. Gdy przegląda się księgę z podziękowaniami za doznane łaski, można tam zauważyć wiele nazwisk tatarskich. Taki widocznie był cel jej powrotu do Kazania, aby jednała ze sobą ludzi, bez względu na pochodzenie i religię. – Przed Panem Bogiem wszyscy jesteśmy równi – dodaje.

Panorama miejsca, gdzieś niegdyś stał kazański monastyr. Z lewej strony kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, gdzie obecnie znajduje się ikona MB Kazańskiej. Symboliczna kaplica stoi na miejscu, gdzie stał sobór kazański, zburzony w latach 30. przez bolszewików. W nim do 1904 r. przechowywana była oryginal-na ikona kazańska. Z tyłu ruiny fabryki tytoniowej – wcześniej kompleksu klasztorno-cerkiewnego.
– Jest w naszym kraju niezliczona ilość kopii ikony Matki Bożej Kazańskiej – mówi nam później prawosławny arcybiskup Kazania i Tatarstanu Anastasij (Mietkin) – w tym wiele starożytnych i bardzo czczonych, ale w tym wizerunku jest jakaś niezwykła siła, że przyjeżdżają do nas ludzie z całej Rosji, aby modlić się przed tą ikoną. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale rzeczywiście jesteśmy w Kazaniu świadkiem wydarzeń niezwykłych – dodaje hierarcha, powszechnie tutaj szanowany, m.in. za gorliwą posługę religijną jeszcze w czasach komunistycznych prześladowań. O. Diogenes, gdy się żegnamy, zaprasza nas w sierpniu. Do Kazania przybędzie wówczas pielgrzymka młodzieży katolickiej z całej Rosji. Zatrzymają się w parafii o. Diogenesa, a później w procesji pójdą do parafii o. Pitirima, aby wspólnie z prawosławnymi modlić się przed Ikoną Kazańską.