Część serca zostawiłam w Afryce

Łatwo było wrócić do tego zabieganego świata?

Powrót nie był łatwy. Część serca zostawiłam w Ugandzie. Było dużo emocji, ale wiedziałam, że one nie mogą wpływać na podejmowanie ważnych decyzji; że muszę odczekać. Bardzo chciałam wyjechać, ale zaraz po studiach dostałam ofertę pracy w szkole. Rozeznałam, że może to ma być moje praktyczne przygotowanie do pracy misyjnej, do tego, co mogłabym tam robić. Ale wspominam ten okres jako taki czas w rozdarciu. Tęskniłam za misjami. W końcu przyszedł moment na decyzję. Wiedziałam, że to jest ta droga. Że chcę iść za tym, co ciągle do mnie wraca z większą siłą. Decyzję podjęłam przed rokiem, w marcu, z pomocą św. Józefa. I rozpoczęłam przygotowanie w Centrum Formacji Misyjnej.

Na czym będzie polegała Pani praca w Kenii?

Skontaktowałam się z siostrą Alicją, orionistką w Laare, i okazało się, że potrzebują tam nauczyciela. Będę pomagała siostrom w projekcie adopcji na odległość, a także w prowadzeniu zajęć dla dzieci. Potem dojdzie szkoła i może zajęcia muzyczne.

Jak można włączyć się u nas w adopcję na odległość?

W Kenii pracuje polska misjonarka s. M. Alicja Kaszczuk MMM, przełożona wspólnoty sióstr orionistek w Laare, która koordynuje projekty dożywiania dzieci i adopcji na odległość. W Polsce działają Fundacja Księdza Orione Czyńmy Dobro oraz Fundacja Boże Atelier, które współpracują z siostrami. Prowadzona przez nie adopcja na odległość polega na wsparciu konkretnego dziecka z wioski Laare, które jest sierotą lub którego rodzice są w bardzo trudnej sytuacji materialnej i życiowej. Są to głównie rodziny wielodzietne, często naznaczone wirusem HIV, który zaatakował w tym regionie już 75 procent rodzin podopiecznych. Miesięcznie to 70 zł dla dzieci uczących się w szkole podstawowej i 150 zł dla starszych w szkole średniej. Na wyżywienie, odzież, opiekę medyczną, koszty edukacji i ubezpieczenie. Siostry umożliwiają też odwiedzenie tych dzieci w Kenii. W wioskach jest dużo dzieci niedożywionych, chorych i nieobjętych edukacją. Istnieje też adopcja bezimienna, która pozwala siostrom na udzielanie doraźnej pomocy spotkanym w wiosce dzieciom. Informacje o adopcji można znaleźć na stronie fundacji (www.czynmydobro.pl).

Czy myśli Pani już o tym, co będzie po tych dwóch latach?

Kiedy pojawiło się we mnie to pragnienie, pomyślałam, że jak już wyjadę na misje, to chciałabym służyć tam jak najdłużej, może całe życie, jak pani Błeńska. Natomiast teraz, mając świadomość ograniczeń fizycznych i psychicznych człowieka, wiem, że czasem nasze pragnienia w zderzeniu z rzeczywistością okazują się niemożliwe. Jestem otwarta, chciałabym tam być tak długo, jak będzie chciał tego Pan Bóg.

Co będzie największym wsparciem w trudnościach?

Myślę, że obecność Tej, która dała światu Boga i która uczy, jak Go kochać, jak Mu służyć, jak żyć. Maryja. Kiedy jest bardzo ciężko, pojawia się strach, smutek, kiedy pojawiają się trudne doświadczenia, chwytam za różaniec. Proszę Ją o pomoc i Ona zawsze przychodzi z pokojem do mojego serca albo z rozwiązaniem. Ona jest moją siłą, zawsze prowadzi mnie do Jezusa i wiem, że będzie ze mną tam, w Kenii. Jak św. Maksymilian Kolbe mówił, że jest rycerzem Maryi, tak ja chciałabym być tam Jej misjonarką.

Misjonarka

Krystyna Surma ma 28 lat, pochodzi z Lublińca, skończyła edukację wczesnoszkolną i przedszkolną na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gra na fortepianie. Należała do Akademickiego Koła Misjologicznego w Poznaniu. W 2013 r. była na miesięcznym wyjeździe misyjnym w Ugandzie. Po przygotowaniu w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie 9 czerwca w kościele św. Teresy Benedykty od Krzyża w Lublińcu- -Steblowie została posłana na misje przez biskupa gliwickiego Jana Kopca. 6 lipca wylatuje na 2 lata do Kenii. Będzie pracowała w placówce sióstr orionistek w Laare, 219 km od Nairobi.