Doświadczyć Bożego działania we własnym życiu

Fragment książki "Przemiana w Chrystusa" publikujemy za zgodą wydawnictwa WAM. Książkę można wygrać w naszym konkursie.

Dla większości ludzi życie jest niczym kolorowa tkanina, w której rozmaite nici biegną na razie bez ładu i bez składu. Tęsknota za pewnym uporządkowaniem i jednością we własnym życiu jest zwykle jednym z motywów decyzji o uczestnictwie w rekolekcjach. Uchwycenie nici istotnych dla zbawienia przez osoby odprawiające Ćwiczenia to jednak za mało. Trzeba owe nici umiejętnie chwycić w dłonie, aby można je było dalej prząść. Ze wspomnienia i poznania powinno zrodzić się przeżycie i doświadczenie. Rekolektanci muszą na nowo poczuć w sobie siłę przyciągania odkrytych perspektyw życia.

  e.wydawnictwowam.pl Alex Lefrank: "Przemiana w Chrystusa. Przewodnik po dynamice Ćwiczeń duchowych" Co powoduje, że jakieś słowo, treść czy obietnica stają się dla nas pociągające? Dzieje się to za sprawą dotknięcia obecnych w nas potrzeb i tęsknot. Poprzez nie człowiek zostaje poruszony w głębi duszy. W psychologii mówi się o potrzebach podstawowych, które ma każdy człowiek. Rozróżnia się przy tym między potrzebami witalnymi i emocjonalnymi. Do naszych potrzeb witalnych zalicza się potrzebę jedzenia i ciepła, ruchu i snu, powietrza do oddychania i wolności od bólu. Nasze potrzeby emocjonalne obejmują potrzeby uznania i prestiżu, decydowania o swoim życiu i władzy, bezpieczeństwa i oparcia, miłości i czułości. Rozmaite obszary potrzeb wiążą się ściśle ze sobą i częściowo zachodzą na siebie. Są niczym anteny, dzięki którym możemy w eterze wychwytywać odpowiednie sygnały. Dzięki tym drganiom rozkołysana zostaje nasza dusza. Gdy w taki sposób poruszamy się, „żyjemy”. Bóg stworzył nas ku temu. I On wychodzi naprzeciw naszym potrzebom. Za wszystkimi tak zwanymi potrzebami podstawowymi kryje się głęboka, pierwotna potrzeba „życia”, która charakteryzuje nasze bycie istotą stworzoną.

W tej pierwotnej potrzebie jesteśmy ukierunkowani na Boga. Owa pierwotna potrzeba nie jest jednak dostępna nam bezpośrednio. Nasze potrzeby witalne i emocjonalne są jej ambasadorami. Jako takie wkraczają do naszej świadomości i opuszczają ją, a także dają o sobie znać w konkretnych pragnieniach. Przy tej okazji wchodzimy z nimi w kontakt. Istnieją różnice dotyczące tego, jak dany człowiek poznaje swe potrzeby podstawowe i które z nich szczególnie go angażują. Dla jednej osoby priorytetowe jest uznanie, dla drugiej oparcie, dla kogoś innego znów władza albo bezpieczeństwo. Każdy człowiek ma przy tym właściwą sobie strukturę wewnętrzną, która ukształtowała się szczególnie w pierwszych latach życia. W zależności od tego, czy pewna potrzeba jest akceptowana, czy nie przez bliskie osoby w danym środowisku pochodzenia, jednostka uczy się akceptować tę potrzebę albo ją wypierać i zastępować inną.

Pismo Święte (przede wszystkim Stary Testament) jest podstawowym świadectwem tego, że Bóg angażuje się w pełną zmian i cierpienia historię człowieka w konfrontacji z jego potrzebami. Dlatego nazywa sam siebie „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba” (Wj 3,16). W historiach praojców (Rdz 12–50) opowiada się w żywy sposób, z jak wielką powagą Bóg traktuje potrzeby człowieka, na przykład potrzebę potomstwa ze strony Abrahama (Rdz 15,1-6), potrzebę ochrony Jakuba (Rdz 28,10-22), głód chleba ze strony synów Jakuba (Rdz 42,1–47,12). Dlatego teksty te szczególnie nadają się także do zachęcenia osób odprawiających rekolekcje, aby ze swymi podstawowymi potrzebami szły do Boga:

• W jakich okolicznościach doświadczyłem w życiu spełnienia, bycia zaakceptowanym oraz ochrony?
• W jakich okolicznościach dokonały się, może zaskakujące, zwroty ku dobru?
• Jakie potrzeby odczuwam?

Po bardziej całościowym uchwyceniu tego zbawczego wątku własnego życia w pierwszym kroku fazy Fundamentu osoba odprawiająca rekolekcje może następnie przyjrzeć się poszczególnym doświadczeniom, które niosą ze sobą odwagę, radość życia i nadzieję. Te silnie przeżywane momenty, do których impulsem są teksty ze Starego Testamentu, można sobie nie tylko przypomnieć, lecz także należy świętować je na modlitwie. Bóg odczuwany jako obecny we wszystkim może wzbudzać w rekolektancie wdzięczność i uwielbienie. Psalmy stanowią ku temu olbrzymią pomoc modlitewną.