Siostry od królowej Joanny

Małe buciki

Przyciągają spojrzenia kolorowymi habitami, które wydają się wesołe. Dopiero kiedy wyjaśniają symbolikę barw, można odczuć całą dramaturgię stroju. – Czarny welon przypomina Maryję stojącą pod krzyżem – opowiada siostra odpowiedzialna. – Biała gempka wokół twarzy jest symbolem czystości. Czerwony szkaplerz to przelana za nas krew Chrystusa. Niebieska wstążka odnosi się do Maryi, a zawieszony na niej medal przedstawia z jednej strony Matkę Bożą Dziesięciu Cnót, a z drugiej – św. Joannę zaślubioną Dzieciątku Jezus. Szarość to symbol ubóstwa, nawrócenia, bo z szarego prochu powstaliśmy i w proch się obrócimy.

W ten strój ubrano do trumny św. Joannę Francuską, która w 1502 r. założyła zakon. Po królowej zachowały się jedynie jej małe buciki z kilkucentymetrowymi wkładkami pogrubiającymi podeszwy. Jako dorosła kobieta musiała mieć stopy dziecka. Nie wiadomo, z jaką niepełnosprawnością się urodziła. Historycy podają, że król Ludwik XI, który modlił się o syna, był mocno rozczarowany urodzinami, jak zanotowano, „ułomnej” córki. Według biografów była małego wzrostu i cierpiała na poważne skrzywienie kręgosłupa. Z tego powodu jej życie upłynęło pod znakiem odrzucenia przez najbliższych. Kiedy miała 5 lat, ojciec, który nie chciał jej nawet zobaczyć po urodzeniu, odesłał córkę do krewnych. Przez 7 kolejnych lat nie widziała się z matką. W tym czasie jedyną radość czerpała z modlitwy i praktyk religijnych. Z kroniki zakonu dowiadujemy się o znaczącym fakcie z tamtego czasu: „Pięcioletnia Joanna często modliła się do Maryi Panny, by zechciała powiedzieć jej, czym mogłaby Jej usłużyć i oddać cześć”. Pewnego razu, gdy modliła się w kaplicy, miała wrażenie, jakby Maryja powiedziała jej w sercu: „Przed śmiercią założysz zakon na moją cześć. Sprawisz mi tym wielką radość”. Tak też się stało, mimo że z nakazu króla jako 12-latka została żoną kuzyna ojca – Ludwika Orleańskiego.

Lata małżeństwa były dla niej gehenną. Mąż znieważał żonę, publicznie oddając się wszelkim uciechom świata i nieustannie wyśmiewając jej niepełnosprawność. Ona dochowywała mu wierności, a nawet opiekowała się nim, kiedy trafił do więzienia. Gdy został królem, udało mu się uzyskać unieważnienie małżeństwa. Właśnie wtedy Joanna zajęła się zakładaniem zakonu. Umarła w opinii świętości, a jej mąż prosił o łaski dla siebie przy jej trumnie.

Jak naleśnik

– Jaki jest wasz charyzmat? – pytam. – Modlitwa, modlitwa, modlitwa – mówi siostra odpowiedzialna. Modlitwa nadaje rytm ich dniom, które zaczynają się od 6.30 rano, a kończą o 22.00. – Całe nasze życie jest ofiarą – mówią i modlą się słowami św. Joanny: „Maryjo, Dziewico i Matko Jezusa, daj mi myśleć, mówić i czynić to, co najbardziej podoba się Bogu i Tobie samej”.

Najczęściej proszą je o modlitwę w intencji rodzin przeżywających problemy. – Jakaś pani zapytała mnie niedawno przez telefon, czy pamiętam, o co prosiła przed rokiem – opowiada s. Maria od Bożego Miłosierdzia, od 15 lat w zakonie. – „Ja wszystko powierzam Maryi i Ona wie, o co pani prosiła”, odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Moje rozmówczynie opowiadają o drogach, które doprowadziły je do zakonu. Do chwili, kiedy jak Maryja mogły powiedzieć: „Oto ja, służebnica Pańska”. Siostra odpowiedzialna Ludwika Maria wychowała się w rodzinie katolickiej w Bretanii. Od 8. roku trenowała szermierkę. Miała występować w reprezentacji narodowej, ale rodzice ją powstrzymali i skończyła karierę w wieku 20 lat. – Nigdy nie myślałam o życiu zakonnym, chciałam mieć męża i dzieci – opowiada. – Po szkole pielęgniarskiej zamieszkałam w Paryżu. Miałam przyjaciół, mieszkanie, samochód, ale brakowało mi mężczyzny życia. Nie mogłam go spotkać, choć gorąco się modliłam.

Po pięciu latach któregoś dnia w klinice, gdzie pracowała na chirurgii, zaczęła rozmawiać z chorą. Tak sobie przypadły do gustu, że zaglądała do niej codziennie, bo nowa znajoma promieniowała radością. Dopiero w dniu, kiedy opuszczała szpital, zobaczyła ją w kolorowym habicie. Dowiedziała się, że należy do zakonu sióstr anuncjatek i nosi imię s. Maria od Pokoju Bożego. Po roku zakonnica znów wróciła na badania, a ona zasypała ją pytaniami, które zgromadziła sobie podczas wyczekiwania na męża. Poprosiła, żeby została jej kierowniczką duchową. Siostra zgodziła się i zaprosiła ją do klasztoru w Thiais. Po Paryżu to była dla niej oaza spokoju.

– W tym czasie miałam wrażenie, że przebywam w ciemnym pokoju z uchylonymi drzwiami, przez które sączy się światło – wspomina. – Ale bałam się je otworzyć. Któregoś dnia, klęcząc w klasztornej kaplicy, pomyślałam: „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Właśnie wtedy drzwi się otworzyły i zalało mnie światło. Poczułam ogromną miłość ogarniającą całą moją istotę. Nie było już miejsca na żadne pytania. „Szukasz miłości?” – pytał mnie Pan i sam odpowiadał: „Ja nią jestem”. Dla nas, Bretończyków, największym przysmakiem są naleśniki. Czułam się wtedy odwrócona jak naleśnik na patelni.

Drzwi otworzyły się dla niej w maju 1993 roku. W październiku wstąpiła do klasztoru. Miała wtedy 29 lat.