Uczyniłem cię płomieniem

Czego więc pragnęła ta mała biedaczka? Chciała uporać się ze swą przeszłością, z owymi latami młodości, które sprawiły jej ból i których nie mogła po prostu odrzucić od siebie, tak jak się zrzuca starą suknię. Zbrukana dusza stawiała przed nią ogrom wewnętrznej pracy. Odczuwała zgrozę, której kiedyś doznał Piotr: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny”. Pokutnica przypominała sobie jednak również słowa Chrystusa skierowane do uczniów: „Już was nie nazywam sługami... nazwałem was przyjaciółmi...” (J 15, 15). Ona jednak czuła się służebnicą Pana, ale zarazem pragnęła, by w domu swego Pana nie była tolerowana tylko jako najniższa służebnica. Ze łzami w oczach błagała o bliższą więź z Panem, aż wreszcie nadszedł dzień, w którym Chrystus nazwał ją podczas ekstazy córką. „O słowo tak długo oczekiwane, z taką żarliwością wyproszone! O słowo niezawodnej ufności i najradośniejszych wspomnień! Moja córko .– powiedział On, mój Bóg. Moja córko – powiedział On, mój Chrystus.”. Małgorzata nie mogła nacieszyć się przenikającą ją błogością i całą swą istotą odczuwała nieskończoną słodycz tego słowa. To wspaniałe, porywające słowo przekraczało poziom tego wszystkiego, co wyobrażalne, i sięgało głębi, wymykającej się wszelkiej psychologicznej penetracji, ponieważ dane było z wysoka. Uznanie za córkę było dla Małgorzaty największą godziną w jej życiu.

Wszystkie dręczące ją przeżycia z przeszłości zbladły wobec tego słowa. W ekstatycznej wizji, w której została uznana za córkę, osiągnęła najwyższy stopień życia mistycznego; dalszy jego rozwój nie był już możliwy. Nieopisana błogość przepełniała jej duszę. Umartwienie było tylko przygotowaniem do osiągnięcia tego zaszczytu. To, co stanowiło najgłębszą istotę Małgorzaty – to uczucie, że oto jest córką. Dzięki temu stało się dla niej możliwe to, na co zazwyczaj nie mogą zdobyć się przeciętni chrześcijanie, mianowicie kochać Boga, kochać Go ponad wszelką miarę; nie tylko uroczyście zapewniać o miłości, lecz kochać całym sercem i ze wszystkich sił. Przeżycie, że oto jest córką Boga, określa centralny temat jej wizji. Słyszała słowa Chrystusa: „Mówisz, moja córko, że szukałem cię na dnie otchłani tego świata i że tam znalazłem ciebie, najnędzniejszą z wszystkich stworzeń. Ale to właśnie uczyniłem, aby maluczkich uczynić wielkimi, grzeszników – sprawiedliwymi, najbardziej pogardzanych i najnędzniejszymi – możnymi”. Dopiero kiedy Małgorzata usłyszała słowa: „Ty jesteś moją córką”, znikł jej niepokój, ogarnął ją pokój Boży i zaspokoił jej wielki głód sprawiedliwości. Dzięki tym słowom poczuła się uwolniona od swej przeszłości i wiedziała, że została ona przezwyciężona raz na zawsze; wszystko zostało pokonane i przebaczone. Człowiek nie jest zdolny – mimo wszelkich praktyk pokutniczych – uporać się z winą swego życia. Potrzebuje słowa przebaczenia, bowiem tylko pomoc dana z góry jest w stanie w jednej chwili wszystko doprowadzić do porządku.

Owo przeżycie, że „oto jest córką Boga”, nie było dla niej sprawą czysto osobistą. Słowa: „Ty jesteś moją córką”, zostały skierowane do niej dlatego, że nierozerwalnie wiąże się z nimi przeznaczona jej misja. Małgorzata była człowiekiem, któremu poruczona została szczególna misja. Zlecono jej misję, którą sam Chrystus wyraził słowami: „Uczyniłem cię płomieniem dla oziębłych”. Co za wspaniałe sformułowanie, promieniuje jak słońce. Cała miernota, nuda, bezradność od razu zniknęły, a ich miejsce zajęły jasność, ruch i życie. Małgorzata nie wykrzyknęła jak Nietzsche: „Płomieniem jestem z pewnością”, lecz płonęła i spalała się dla innych. Miała być płomieniem dla oziębłych, którzy obwarowali się w swej obojętności. Jej zadaniem było ich poruszenie, oświecenie, ogrzanie i uwolnienie od bezczynnej obojętności. Przeznaczenia Małgorzaty nie można trafniej określić, jak stało się to w owej wizji. Małgorzata wiernie wypełniała swoje zadanie. Była płomieniem, który palił się i ogrzewał; mógł on rozpalić wszystkich zimnych i obojętnych. Nie należy się więc dziwić, że była niby jasne światło w ciemnościach tamtych czasów. Żyła z wzmożoną intensywnością, która czyniła ją gotową wziąć na siebie wszelkie cierpienia, również za swych bliźnich. Pojmowała siebie jako istotę „przeniesioną do ogrodu rozkoszy błogosławionego Franciszka” i odczuwała jego błogosławieństwo jako „wylanie strumienia, który napełnił po brzegi jej serce miłością, a jej ciało tak silnie poruszył, że wydawało się, iż jej system nerwowy nie wytrzyma tego.

Cała jej istota została napełniona radością i weselem, toteż nie mogła powstrzymać wybuchów radości. Ta, która tak często płakała, śmiała się teraz do woli”. Nikt nie pozna prawdziwie Małgorzaty, jeśli w jej ciężko doświadczonym życiu nie słyszy również tego promiennego śmiechu – obecnego zresztą również w życiu innych świętych - który oznacza radość, i jeszcze raz radość. Pokuta nie przygnębiła jej, lecz stała się dla niej źródłem uśmiechu i radości.