W szklanej pułapce – reportaż z kliniki in vitro

Jakby mi ktoś powiedział, że na in vitro wyląduję, oczy bym mu wyłupała – Ewie puszczają nerwy. Głęboki wdech. – Muszę to zrobić, żeby nie pluć sobie w brodę, że czegoś nie zrobiłam. Muszę... Ewa ma 33 lata. Jest przed pierwszym podejściem. Przygotowywana od kilku tygodni. Odsłania brzuch. Ślady nakłuć. – Bolało, jak w zrosty musiałam się wbijać – tłumaczy. Przez miesiąc 50 zastrzyków w brzuch (tzw. stymulacja owulacji analogiem i gonadotropinami). Efektem są komórki jajowe potrzebne do zapłodnienia pozaustrojowego. W normalnym cyklu u kobiety powstaje jedna komórka, uwalnianiu jej towarzyszy często ból w krzyżu. – To było jak bomba. Zwijałam się – mówi Ewa. Ze Zbyszkiem (imiona zmienione) znają się i kochają od 15 lat. Od dwóch są małżeństwem. Ona politolog, on inżynier, rok starszy. – Nie brałam antykoncepcji, byliśmy otwarci na życie. I nic. Zwiedziliśmy pół świata, wybudowaliśmy dom. Ale jest pusty – mówi Ewa. Jej wielkie piwne oczy wilgotnieją od łez. Zdiagnozowano u niej endometriozę (błona śluzowa macicy obrasta np. na jajowodach, jajnikach, co warunkuje niepłodność). Operacyjnie usunięta. Potem przeszła pięć inseminacji (podanie spreparowanego nasienia męża do jamy macicy). Dalej nic. Wreszcie ktoś stwierdził, że ma jajowody do usunięcia.