Pieśń do nadziei

Ktoś, kogo kocham, czytając mnie,
pomyślał: to jasne,
nasz brat do tej pory
nie cierpiał.
Jego niebo jest młode, a wszystko jest zielone,
nie ma szarości ani łez,
popłochu wobec dramatu,
który wszystko ci odbiera i zaciekle
cię pochłania, choć jest utajony.

Zaczerwieniłem się, jakby od ciosu,
ale trzeba wyznać:
nie znam trującego zła
poza własnym przerażeniem!
Mam, dzięki Bogu, mocne zdrowie,
jestem krzepki, mam dobrą krew, niezłe serce,
a jeśli moje oczy są bardziej wrażliwe,
daję im odpoczynek, z radością
otwierając je ku wnętrzu.

„Nic nie mówić o cierpieniu...”.
To tajemnica, tak jak miłość.
Cierpienie jest twoje, bo jest tobą,
ale Bóg zechciał spożyć całą twoją strawę.
Od łóżka do łóżka szedłem wzdłuż cierpienia,
drżałem, zbliżając się do niego
w tej sali, w której wegetowali
bezpowrotnie nieuleczalni,
wszyscy bezwładni, zamknięci.