Pieśń do nadziei

Moje prawo nakazuje mi inną wojnę
– ze złem, toczoną w moim wnętrzu,
z biednym łotrem, który nie umie czynić dobra, które widzi.
Słabe jest ciało, duch nie mniej,
choć czuje się pewnie. Smutny świadek,
chwilę potem popada w rozpacz
albo żąda, by go uwolnić.
Długotrwałe cierpienie i prawdziwa nędza – nie jesteśmy święci!
Te noce konającej wiary...
Jest w nich zwątpienie i szaleństwo
samotnego miłowania Boga, który jest nieobecny i zniewala.
„Ale cierpienie, które wolę
– mówi Bóg – jest wtedy, gdy kobieta wyczekuje radości narodzin.
Gdyż te boleści, w których zachowujecie nadzieję,
mój Syn ogarnia swoją Męką
i poddaje mojej Cierpliwości”.

Modli się jeszcze w moim milczeniu
opuszczony Umiłowany,
Jego bieda i nadzieja
posłużyły się moim głosem.
Nie widzę tego, w czym pokładam nadzieję...
To moja udręka, zwrócona ku Niemu.
Tam wszelkie cierpienie nabiera sensu,
ukryte w Bogu jak narodziny,
to już moja radość, choć w nocy!

"Ludzie Boga"