Pieśń do nadziei

Kiedy przychodziłem współczuć,
już nie znajdowałem słów,
musiałem przemienić całe swoje pragnienie.
Nauczyłem się wtedy, że można cierpieć,
bo jest się zbyt ociężałym, by przyjąć
lęk zamrożony w uśmiechu,
wymuszoną radość, która myśli, że kłamie,
bowiem to jest życie – a nie umieranie.

Posłuchajcie uważnie tej pieśni,
która dłużej nie może ukrywać obaw,
krzyku zawartego w jękach
i tych wszystkich zabiegów,
oraz sąsiada, który cię przeklina albo wymiotuje...
Przebywanie tam w dzień i w nocy,
bycie sam na sam z przytłaczającymi dolegliwościami,
bez horyzontu i bez oparcia,
kiedy wokół krąży śmierć i trwa ucieczka przed nią ...

Chciałbym powiedzieć ciszej:
dziecko pobite, nie do poznania,
tak, płakałem nad niewinnym jak winowajca.
Musiałem przemyć oczy
i miałem do siebie pretensje o to, że żyję,
i skamieniały, biedny, bezradny,
żądałem od Boga zdania rachunku
z nazbyt milczącego nieszczęścia.