Pieśń do nadziei

Jest coś gorszego i milczę,
niedobrze jest się zadręczać
i badać, i jątrzyć tę osobliwą ranę,
która odziera cię z rozumu.
ukąszeniami podejrzeń niczym ukłuciami szpilek
wypędzają cię,
biednego żółwia bez skorupy,
chowasz się i nikt przed tobą.

Jeśli wołasz o uczucie,
żeby nie powiedzieć: o oszustwo,
myśl przynajmniej, że twoi bliźni
są bezbronni...
Wiem, życie bywa nie do uniesienia.
Kto może uzdrowić człowieka złamanego
kłamstwem czy wyśmianiem,
który stale czuje się oskarżany,
wzięty na cel własnej ufności?

„Nigdy więcej, nigdy więcej wojny!”.
Przecierpiałem ją, taką niewydarzoną.
Przyznam zwłaszcza, że cierpiałem
z powodu jej niedorzeczności.
Mijaliśmy się, nawet śmialiśmy się,
nie wiedząc zbyt dobrze, komu zaufać.
Jeden jest moim bratem, drugi przyjacielem,
a prawo chce, byśmy zabijali się nawzajem.
W lęku... wszystko jest dozwolone
Już nigdy więcej, nie, nigdy więcej!