Za Radiem Watykańskim prezentujemy omówienie treści adhortacji Africae munus
Kościelnym szkołom i uczelniom Ojciec Święty zaleca, by dbały o pokój i harmonię w społeczeństwie, a także o swą katolicką tożsamość i o rozwój afrykańskiej teologii. Katolickie instytucje służby zdrowia „powinny być zarządzane według norm etycznych Kościoła, zapewniając świadczenia zgodne z jego nauczaniem i służące wyłącznie życiu. Zarządzanie otrzymanymi funduszami winno dążyć do przejrzystości i służyć przede wszystkim dobru chorego” (141). Ponadto „Kościół musi być bardziej obecny w mediach, aby uczynić z nich narzędzie nie tylko szerzenia Ewangelii, ale także formowania ludów afrykańskich do pojednania. Solidna formacja dziennikarzy w dziedzinie etyki i szacunku dla prawdy pomoże im uniknąć skłonności do sensacyjności, jak również pokusy manipulowania informacją i łatwo zarobionych pieniędzy” (145). Wreszcie nowy papieski dokument podkreśla znaczenie zarówno missio ad gentes względem tych, którzy jeszcze nie znają Dobrej Nowiny, jak i nowej ewangelizacji tych, którzy zaniechali praktyk chrześcijańskich. Kościół Afryki „jest powołany do przyczynienia się do nowej ewangelizacji również w zeświecczonych krajach, z których przedtem pochodzili liczni misjonarze, a którym obecnie niestety brakuje powołań” (167).
Adhortacja apostolska Africae munus podejmuje też pewne propozycje uczestników Synodu Biskupów sprzed dwóch lat co do konkretnych działań na rzecz pojednania, sprawiedliwości i pokoju na Czarnym Lądzie. Benedykt XVI zaleca „wspieranie apostolstwa biblijnego w każdej wspólnocie chrześcijańskiej, w rodzinie i w ruchach kościelnych” (150). Proponuje zorganizowanie w Afryce „kontynentalnego kongresu eucharystycznego” (153). Zachęca tamtejszych „pasterzy Kościołów lokalnych do rozpoznawania wśród afrykańskich sług Ewangelii tych, którzy mogliby być kanonizowani, zgodnie z normami Kościoła – nie tylko w celu zwiększenia liczby świętych afrykańskich, ale także aby zdobyć nowych pośredników w niebie, aby towarzyszyli oni Kościołowi w jego pielgrzymce ziemskiej i wstawiali się u Boga za kontynentem” (114). Wreszcie Papież zaleca „obchodzenie co roku w każdym kraju dnia lub tygodnia pojednania, szczególnie w czasie Adwentu lub Wielkiego Postu”. Można by też ogłosić „Rok Pojednania na szczeblu kontynentalnym, aby uprosić u Boga szczególne przebaczenie za wszelkie zło i rany, które istoty ludzkie w Afryce zadały sobie wzajemnie, i aby pojednały się osoby i grupy, zranione w Kościele i w całym społeczeństwie”. Byłby to „Nadzwyczajny Rok Jubileuszowy, podczas którego Kościół w Afryce i na sąsiednich wyspach złożyłby dziękczynienie z Kościołem powszechnym i prosił o otrzymanie darów Ducha Świętego, a szczególnie daru pojednania, sprawiedliwości i pokoju” (157).
Franciszek zrezygnował z publikacji adhortacji posynodalnej.
Jako dewizę biskupiego posługiwania przyjął słowa „Ex hominibus, pro hominibus” (Z ludu i dla ludu).