Poemat nadziei

„Upał serca swego chłodzę, Gdy w przepaść Męki Twej wchodzę” – śpiewamy w Pobudce do nabożeństwa Gorzkich żalów. Męka Jezusa to motyw rozwoju pobożności pasyjnej, która przypomina o Tym, który Siebie samego złożył w ofierze za życie świata. Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii (nr 139) przypomina, że «Niedziela Palmową, czyli Męki Pańskiej» łączy zapowiedź królewskiego triumfu Chrystusa i orędzie Męki. Procesja upamiętniająca mesjaniczny wjazd Chrystusa do Jerozolimy ma charakter świąteczny i ludowy. W swoich domach i w miejscach pracy wierni chętnie przechowują palmy i gałązki z oliwek lub innych drzew, pobłogosławionych i niesionych w procesji. To, co jest rzeczywiście ważne w tym obrzędzie, to udział w procesji, a nie wyłącznie nabycie palmy lub gałązek oliwnych. Natomiast palm nie przechowuje się tak, jak się przechowuje amulety, czy też jedynie w celach terapeutycznych lub magicznych, by oddalać złe duchy i odwrócić od domów oraz pól ich działanie, gdyż to mogłoby stanowić formę zabobonu. Palmę lub gałązki oliwne przechowuje się przede wszystkim na świadectwo wiary w Chrystusa, Króla mesjańskiego, i Jego paschalnego zwycięstwa.

Niedziela Palmowa jest zaproszeniem, aby towarzyszyć Jezusowi w drodze do Jerozolimy. To szczególna okazja, aby zastanowić się, jak bardzo jesteśmy z Tym, który przyjął nasze człowieczeństwo, aby zamieszkać z nami i w nas. Jubileusz Nadziei ma również pomóc nam stać się lepiej wyposażonymi do wypełniania napomnienia św. Piotra: „Bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest” (1 P 3,15), a Wielki Tydzień umacnia nas w tym świadectwie. Widzimy na własne oczy, jak bardzo Bóg nas kocha, że posłał swojego Syna, aby umarł za nas na Golgocie, abyśmy nie zginęli, ale mieli życie wieczne (J 3,16).

Warto sięgnąć również po pisma mistyków Kościoła, które wprowadzają nas w świat łaski, którego odkrywanie może pogłębić naszą wiarę i osobistą pobożność, prowadząc w konsekwencji do rozwoju życia duchowego. Zapuszczamy się w tajemniczy i fascynujący obszar, naznaczony nadzwyczajną obecnością Boga, ale również narażony na oślepiający blask oraz zafałszowanie Bożych tajemnic. Objawienie prywatne stanowi orędzie Boga dla jednej osoby bądź większej grupy, dotyczącym zbudowania i drogi wiary całej społeczności kościelnej. Należy je uznać za autentyczne, jeśli nie stoją w sprzeczności z nauczaniem dogmatycznym i moralnym Kościoła. Rozeznanie dotyczące interpretacji objawień prywatnych wymaga zatem maksymalnego posłuszeństwa doktrynie Kościoła oraz interwencji osób doświadczonych w rozeznawaniu. Objawień prywatnych Bóg nie udziela bez powodu. Wpływają one na sferę intelektualną i uczuciową człowieka, dając nie tylko poznanie umysłowe, ale również wyrażając się w podniosłych przeżyciach emocjonalnych. Warto o tym pamiętać, wchodząc w przeżycia Wielkiego Tygodnia. I zauważyć, jak wskazuje franciszkanin Raffaele Di Muro, iż język mistyczny nie wyraża pojęć abstrakcyjnych, ale przeżyte idee i żarliwą miłość do Boga.

Dominikanin Jan Andrzej Kłoczowski (+12.04.2025) w czasie rekolekcji wielkopostnych „Albo wiara, albo lęk”, wygłoszonych w 2001 roku do dziennikarzy i pracowników mediów snuł taką refleksję: Mieć nadzieję to ufać życiu. Ufać temu darowi życia, które zostało nam dane. Tylko wtedy będziesz mógł ze swoim z życiem coś zrobić. Jeżeli wiesz, że przedmiotem nadziei jest owo przyszłe dobro, trudne dobro, to zrozumiesz, że ta nadzieja ma moc wprowadzania cię w rejony, których być może się nie spodziewasz i wydaje ci się, że z każdej strony czyhają tam na ciebie zasadzki. Tischner pisze, że „nadzieja biblijna prowadzi człowieka tam, gdzie jeszcze nigdy nie był”. My chętnie chadzamy znajomymi szlakami, bo czujemy się bezpieczni. Ale jakże często kompulsywne pragnienie bezpieczeństwa wyrasta z głębokiego lęku. Nadzieja biblijna prowadzi „człowieka tam, gdzie jeszcze nigdy nie był” (s. 59).