To jakie będą te Rzeczypospolite?

Dziś sejm zajmuje się obywatelskim projektem ustawy o obowiązkowych w szkole dwóch godzinach religii lub etyki. Hm.... Mając już pewne doświadczenie w kwestii tego, co posłowie myślą o obywatelach, a zwłaszcza o ich pomysłach na ustawy, trudno przypuszczać, by zajęto się nim na serio. Musiałby się zdarzyć jakiś cud (na razie okazało się, że mamy mały cud - projektu nie wrzucono od razu do kosza). Będzie więc, przynajmniej póki mamy władze jakie mamy (ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą), tak jak dotąd. Powód do rozdzierania szat? Z perspektywy sytuacji katechetów na pewno. Z perspektywy kształtowania postaw młodego pokolenia...

Przeczytałem na jednym z portali o ankiecie, którą przeprowadzono wśród tegorocznych maturzystów. Zapytano ich między innymi o to, co w ich życiu najważniejsze. Można było oczywiście wybrać kilka możliwości. Aż 74 proc. badanych, stwierdziło, że pieniądze. 73 proc. jako ważny uznało też komfort psychiczny.  Ważne były też dla nich rozwijanie pasji, zabawa, swobodne spędzanie czasu.... Smutne? Nie wydaje mi się. Przynajmniej nie biłbym z tego powodu na alarm.

Wypełniając ankietę człowiek raczej nie zastanawia się jednocześnie głębiej nad swoim życiem, a robi to byle szybciej skończyć. Nie wydaje mi się też, by młodzi wskazując, że tak ważne są dla nich pieniądze i komfort psychiczny jakoś znacząco różnili się od pokolenia swoich rodziców czy dziadków. Może tylko są w tych swoich deklaracjach bardziej szczerzy. No i jako ludzie przeważnie zdrowi nie bardzo jeszcze rozumieją czemu starsi często życzą sobie „zdrowia, zdrowia i jeszcze raz zdrowia, bo zdrowie jest najważniejsze”; jeszcze tego na własnej skórze nie czują.  Nie wymieniają więc zdrowia wśród swoich priorytetów.

A to mogące niepokoić rozwijanie pasji, zabawa, swobodne spędzanie czasu? Nie ma co się dziwić. Przecież od lat „teoretycy wychowania” naciskają, by dziecko miało zapewnione odpowiednie warunki, by nie musiało się z nikim dzielić – np. miejscem w pokoju –  by nie miało innych prócz „rozwijanie się” – w nauce, w sporcie, w tańcu, rysunku czy gry na puzonie – obowiązków, by go nie stresować odpowiedzialnością za jego własne czyny, a już broń Boże karać. Młodzi zwyczajnie nie znają niczego innego prócz uczenia się,  rozwijania pasji (zajęcia pozalekcyjne) i robienia co się żywnie podoba, bez żadnych konsekwencji. Skąd mają wiedzieć, że „czas wolny” jest przereklamowany, a ich żywiołem mogłaby być zwyczajna, uczciwa praca? Że życie z innymi wymaga liczenia się z nimi, a nie skoncentrowania na sobie? Skąd, że radość, jaką daje spotkanie z drugim człowiekiem jest o wiele większa niż z próżnej zabawy? Od lat wychowanie młodych polega w naszych realiach na trzymaniu pod kloszem,  w irracjonalnym przekonaniu, że dojrzałość z wiekiem sama przychodzi. Nie uczymy jak być dorosłymi....

Na szczęście, mam wrażenie, młodzi są chyba mądrzejsi niż nam się wydaje. Może wchodząc w dorosłość niepewni, bo przecież nikt ich nie uczy być dorosłymi, może próbujący przenieść w wiek dojrzały to, co znają z dzieciństwa i młodości, ale chyba mimo wszystko czujący, że można więcej, że można lepiej, że można mieć wielkie i trudne ideały...

I to jest też coś, co każe z nadzieją patrzyć na przyszłość Kościoła. System nie dał im wiary? Przecież nie system daje wiarę, a Bóg. Być może system właśnie do wiary zniechęcił. Pozwólmy, pozwalajmy, by działo się i poza, a może przede wszystkim poza systemem. Religia w szkole? Może się okazać, że dla dojrzewania  w wierze lepsze będą spotkania małych, nieformalnych grup. Tylko pozwólmy, by takie przestrzenie powstawały i nie marudźmy, że to nic nie da, że to za mało, że nie ma mas... Pozwólmy działać Bogu jak chce, nie jak my byśmy chcieli.