Okulary

Tym bardziej pisać. A jednak ten ostatni sen dał do myślenia. Pozwolił przeskoczyć na inny poziom. Bliżej życia. Wiecznego.

Bo oto w tymże śnie, po wielu, wielu latach, znowu jestem w pokoju mojej babci. Tym razem jest tam jednak mnóstwo książek, których za jej życia tam nie było. Podchodzę, przeglądam – właściwie same czytadła. Ale jest też jedna cienka książeczka, która mnie zainteresowała.

Postanawiam zabrać ją sobie na pamiątkę po babci. Ale coś jest z nią nie tak. Niby taka cienka, a jednak jakby wypchana czymś, napuchnięta… Zaczynam więc ją przeglądać – w środku wciśnięte etui z babcinymi okularami.

Chwilę później słyszę jakieś krzyki, głosy, tupanie, bieganie. Idę zobaczyć co to. Okazuje się, że trzech siostrzeńców wbiega po schodach na górę domu. 

- Fajnie że już jesteście. Że wróciliście ze szkoły – chyba coś w tym stylu rzucam im na powitanie, ale oni zaaferowani praktycznie nie zwracają na to uwagi. Biegną na górę się bawić. Jak to dzieci.

A ja? Stoję z tymi babcinymi okularami w ręce. Na parterze, gdzie babcia mieszkała. I sam – jak stwierdzam po przebudzeniu - jestem już raczej na jej etapie/etażu.

Jeszcze niedawno człowiek też tak tam wbiegał na górę. Tam były te wszystkie klocki, plasteliny, gry komputerowe, bajki na kasetach VHS. A dziś?

Dziś przed snem czytam sobie np. taki wiersz:

…z pejzażu ktoś wymazał już antykwariaty 
wszędzie za to panoszą się piwne przybytki.  
Widomy znak że czas krakowski dokonał obrotu. 

Wartko spłynęły z brudem niegdysiejsze śniegi 
duch epoki zdziecinniał i stanął na głowie. 
Zmieniły właściciela zgromadzone skarby…

Taki lajf? Ano właśnie. Zresztą to z tomiku o dokładnie takim tytule. „Taki lajf. Tejk 7.0”. Autor: Waldemar Żyszkiewicz. Na jego okładce jacyś Romowie grają na instrumentach dętych. Dej Boże żeby coś wesołego, a nie marsz pogrzebowy.

To by już był aus Übermut – jak mawiała druga babcia, kiedy dochodziła do wniosku, że czegoś byłoby za wiele.